Ακολουθώ το μονοπάτι, το βήμα μου επίγειο
το 'χτισα και μπαίνω να κλειστώ στο καταφύγιο
ο δίσκος στέλνει μήνυμα κι ίσως κάποιος το λάβει
με πιθανό αποδέκτη αυτόν που ψάχνει για τη βλάβη
Εκπέμπω απ' το σκοτάδι, μετουσιώνω πόνο,
ο δικός είναι 729 σου το δηλώνω
αποτυπώνω, βιώματα μιλάω για πληγές
ο δίσκος μου απευθύνεται μονάχα σε ψυχές
όχι κοινό, ο δίσκος μου είμαι εγώ
τους πιο καλούς μου στίχους τους ξεστόμισα μια ανάσα απ' το κενό
Η νύχτα μ' αγκαλιάζει πέφτω στον ωκεανό
κανείς δε μ' αναγκάζει έχω ευθύνη για όσα πω
βλέπω την είσοδο και μπαίνω,
σου λέω αυτά που σκέφτομαι
δέχομαι να πέσω μα να μείνω δεν το ανέχομαι
ακόμα δίνω μάχη, ακόμα αντιστέκομαι,
πέφτουνε σταγόνες πάνω μου μα ακόμα φλέγομαι
Ο φόβος θα νικήσει αν αγκαλιάσει τη σιωπή
αν έθαψες το πρόβλημα σηκώνω το χαλί
δε φοβήθηκα κανέναν από 'μένα πιο πολύ
κι όσο μ' αγαπάει η μάνα μου αγαπώ τη μουσική
Είπα να το ακολουθήσω, να δω πού θα οδηγήσει
το πιο μεγάλο όνειρο είναι αυτό που σε φοβίζει
θα πάω κι ας μου στοιχίσει, ο φόβος μου στην μπάντα,
σκάω όπως και τότε μαύρα ρούχα, μαύρη τσάντα
και κουπλέ, γεια σου πόνε φίλε κολλητέ
με έκανες να χώσω όπως δεν έχωσα ποτέ
στίχος δίχως εφέ, πάνω απ' το beat αλήθεια,
κομμένα τα παιχνίδια, με ύαινες και φίδια.
Κλειδώνομαι εδώ μέσα και πετάω το κλειδί
η μοναξιά καλή αν είναι από επιλογή
μία μοιάζει καταφύγιο την άλλη φυλακή
θυμάσαι στο είχα πει τώρα θα νιώσεις το γιατί
για όλα τα ανήσυχα μυαλά, σε κάθε γειτονιά
Για αυτούς που αγώνα δίνουνε να ανέβουνε στο 9
για 'μένα και για σένα που 'χουμε τόσα κοινά
μπαίνω στο καταφύγιο και ο δίσκος ξεκινά