Τις νύχτες ακόμα κοιμάμαι με βράχους
Στο σ τήθος από τις σκέψεις σμιλεμένους
Ποιο ψέμα να πάρω αγκαλιά να ελπίζω
Πως θα ξαναδω τους πεθαμένους
Το μοιραίο σαν γύπας μου τρώει
Με λαιμαργία τα σωθικά
Δεμένος πάνω στην ζωή που αρχίζει
Και τελειώνει ξαφνικά
Ποιο χάδι από χέρι που τώρα το τρώνε
Σκουλίκια να βρω πάλι πάνω μου
Να ονομάσω αδικία το σίγουρο
Ή να πάρω το φόβο επάνω μου
Και αυτά τα μάτια που πέρα από ύλη
Μου Κούνησαν κάτι στην ψυχή
Ποιος θεός από εμάς καμωμένος
Θα μου τα φέρει έστω για μια στιγμή
Δεν τα ξαναβάζω με τον χρόνο μόνο
Κάνει την δουλειά του άστον για τώρα
Με την φθορά και το πρόσκαιρο
Ανοίγω παρτίδες που κρύβονται
Πίσω από κάθε του ώρα
Δεν ζητάω αφορμές να λυπάμαι
Μετά από τέτοιες κουβέντες γελάμε
Μα στο τέλος τις μέρας πονάμε
Λαβωμένοι από όσα ρωτάμαι
Χαμένα τα πρόσωπα που μα άφησαν
Για την απόλυτη φυγή
Τα όνειρα επισκέπτονται γελαστοί
Και μου ανοίγουν και άλλο την πληγή
Θολές οι εικόνες τους μέσα
Σε αλλόκοτους κόσμους που φτιάχνει ο νους
Που έχουν βουνά με μαύρα χιόνια
Και φόντο πορφυρους ουρανούς
Και τι ζητάω ο μαλακας
Φευγιό από τους νόμους του σύμπαντος
Σαν τα κεριά του Καβάφη θα σβήσω
Και εγώ μες στο άπειρο ασήμαντος
Κιαν οι στίχοι αυτοί αγέννητε γιε μου
Με φέρουν για λίγο στην μνήμη σου
Κάνε τραγούδι χαρούμενο
Τον σπαραγμό και την λύπη σου
Και για πες τελικά τι είναι θάνατος,
Ότι γράφει η πλάκα ή ότι είναι από κάτω
Είναι ο άνθρωπος με την ομπρέλα
Ή τα αγάλματα που μείναν στο χώμα από πάνω
Ψέλνουν θάνατο οι στίχοι στα μάρμαρα
Ή μήπως τα μάτια που αφήνονται χάμω
Μια γουλια ξύδι στο πάτωμα εις μνήμην
Ή τα χνωτα ζεχνουν τριγύρω απτό λάκκο
Φωτογραφίες και άδειες καρέκλες
Στης μνήμης τον τοίχο ρωγμές
Είδαν των οριζόντων γραμμές
Ή ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές
Θαμπαδα στα τζάμια του χθές ή στου αύριο το δέρμα
Πληγές, ποιος να ξέρει στα αλήθεια,
Ίσως ο χρόνος γλυκαινει τον πόνο
'Ισως τον κάνει χειρότερο μόνο
Κι όλοι ελπίζουν μάλλον να φύγουνε πρώτοι
Να μην το βιωσουνε
Καντήλια που καίνε κάτω από σταυρούς
Δίπλα από τα γυαλιά που θολωνουνε
Πότε κανένας δεν γύρισε
Κυρίως δεν είχε που να πάει
Απτό χώμα στο χώμα ένας ατερμον βρόγχος
Και πάλι η απώλεια πονάει
Όπως ήρθαμε έτσι θα σβήσουμε
Χωρίς λόγο και αιτία
Ετσι θα μας ξεχασουνε
Θα πούνε μια ακόμα αβαρία
Πίσω θα μεινουνε δάκρυα
Θα μεινουνε αγάπη και στίχοι
Και αν στο θυμικο σου κάνουμε καμιά βόλτα
Να πεις πως ήταν κατά τύχη