Θυμάμαι τις νύχτες να τρέχουμε μόνοι Με πόδια γυμνά σε σκουριασμένα καρφιά Οι σκέψεις μας άδειες γεμάτοι όλοι οι δρόμοι Να νιώθεις παιδί παντά στην πρώτη γραμμή Εσύ που τα 'χασες όλα και εσφιξές τη γροθιά Πίσω δε κοίταξες, προχωρήσες μπροστά Δυό ματωμένα γόνατά μια ρημαγμένη καρδιά Πίνω ο,τι απέμεινε, απ'τη δική μου γενιά Ο,τι κι αν χάλασε, μπορείς να το φτιάξεις Τα λόγια σου ξέχνα, γράψ' τα πάλι με πράξεις Να σκίζουν την σάρκα, να φυτρώσει το δέντρο Τη σκιά του να απλώσει το μαύρο της πέπλο Ο,τι δεν πήρε η φωτιά, θα το βρούμε στις στάχτες Ξεχασμένοι στο χθες, κοιτάμε πίσω από φράχτες Μια ιδρωμένη φανέλα και δυό χέρια αδειανά Πίνω ο,τι απέμεινε, απ' την δική μου γενία Τι κι αν στο τέλος βουρκώνεις Θυμώνεις με όλους κι αναρωτιέσαι γιατί Είμαστε ο,τι έχει απομείνει με την πλάτη στον τοίχο εγώ και σύ Απ' την δική μου γενία