مینوں نمبر ملا دیو یار
میں اودے نال گل کرنی
او گلاں کرساں میں دو چار
میں اودے نال گل کرنی
مینوں نمبر ملا دیو یار
میں اودے نال گل کرنی
گلاں کرساں میں دو چار
میں اودے نال گل کرنی
کرنی
میں اودے نال گل کرنی
میڈا دنیا تے کوئی سجنڑ تاں نہیں مجبور جیئاں انسان آں
تساں آونڑ جاونڑ چھوڑ ڈتائے اسے گل توں بہوں پریشان آں
چلو چھوڑ ڈتئی تاں حکم تاں کر تیڈی ہر گل توں قربان آں
گھوٹا پیسہ وی کسے ویلے کم آندئے میں تاں وت وی یار انسان آں
میں اودے نال گل کرنی
گلاں کرساں میں دو چار
میں اودے نال گل کرنی
کرنی
میں اودے نال گل کرنی
ہک وار ڈیھاڑ اچ ملیا کر بندہ تازہ دم تھی ویندئے
ہٹ ویندے بوجھ طبیعت توں کجھ ہلکا غم تھی ویندئے
سنگی ملدے راہن تے یاد راہندن نتاں پیار ختم تھی ویندئے
نت ملنڑ دا صابر فئدہ اے ہر فاصلے کم تھی ویندئے
میں اودے نال گل کرنی
گلاں کرساں میں دو چار
میں اودے نال گل کرنی
او کرنی
میں اودے نال گل کرنی
جڈاں او دلچسپیاں گھن دا ہئی ساکوں سستی تھیندی رئی اے
اودی طرفوں دل وٹوانونڑ دی کئی واری کوشش تھئی اے
ہنڑ ساڈا روح اے رل ونجوں ھا اُڈوں ہر حسرت مک گئی اے
نئیں صابر مسئلہ حل تھیندا ودی اوکھی نبھدی پئی اے
میں اودے نال گل کرنی
گلاں کرساں میں دو چار
میں اودے نال گل کرنی
او کرنی
میں اودے نال گل کرنی
بے درد وی نئیں خود غرض وی نئیں بس چاہونڑ والے بہوں ہِس
او کئندا کئندا دل سانبھے دل لاونڑ والے بہوں ہِس
ساڈے دشمن بہوں اوندے عاشق بہوں سمجھانونڑ والے بہوں ہِس
اسے پاروں صابر ماگہا ہے مُل پانونڑ والے بہوں ہِس
میں اودے نال گل کرنی
گلاں کرساں میں دو چار
میں اودے نال گل کرنی
او کرنی
میں اودے نال گل کرنی
اساں جڈنڑ دے نکھڑے آں ڈھولے توں کوئی ہور پسند نی آیا
اوندی مُندی جڈنڑ دی ول گئی اے کوئی تھیوا نئیں بنڑوایا
اسے آکھیا جاگنڑ شوق ہمی نمہی اکھیاں کوں سملایا
اوہا صابر پہلا ورق ہم اُکا ورقہ نم پرتایا
میں اودے نال گل کرنی
گلاں کرساں میں دو چار
میں اودے نال گل کرنی
او کرنی
میں اودے نال گل کرنی
او مینوں نمبر ملا دیو یار
میں اودے نال گل کرنی
گلاں کرساں میں دو چار
میں اودے نال گل کرنی
کرنی
میں اودے نال گل کرنی