Ne ilk ölmemiz bizim, ne ilk çığlık bu Kan, karanlık ve duman; sömürünün sonu bu Ne ilk ölmemiz bizim, ne ilk çığlık bu Kan, karanlık ve duman; sömürünün sonu bu Sanma ki hasret yalnız güneşe Sanma ki kardeşe, evlat ve eşe Bir avuç kömür için, ölmedik inan Doymayan bozuk düzen, bizlere kıyan Bir avuç kömür için, ölmedik inan Doymayan bozuk düzen, bizlere kıyan Ne ilk ölmemiz bizim, ne ilk çığlık bu Kan, karanlık ve duman; sömürünün sonu bu Ne ilk ölmemiz bizim, ne ilk çığlık bu Kan, karanlık ve duman; sömürünün sonu bu Ölümüm çare mi, duyulur mu sesim? İnsanca yaşamak, inan tek hevesim Bir avuç kömür için, ölmedik inan Doymayan bozuk düzen, bizlere kıyan Bir avuç kömür için, ölmedik inan Doymayan bozuk düzen, bizlere kıyan "Birer, onar, yüzer yine biz öldük Kavruldu bedenler biz neler gördük Nefesi bölüştük mahşer yerinde Yıkıldı ocaklar çok canlar gömdük Silahtır amenna, mazlum gözyaşı Dua zırhtır; kabul, sardı bak arşı Tedbiri bozdular Tedbiri bozdular takdir olundu Bak öldük gardaşım, her adım başı Anlık gözyaşıyla sönmez bu yangın Damlalar bir olup zulmü boğmalı Sürüden, sıradan olmakla olmaz Can isyan etmeli baştan doğmalı Haklıya hakkını vermeyen düzen Emeği sömüren kan içen düzen Kanımla Kanımla beslenen vurguncu düzen Yerle bir olmalı Yerle bir olmalı parçalanmalı!"