เชิญเธอทำร้ายฉันอีกที
ฉันอยู่ตรงนี้ถ้าต้องการ
เชิญเธอทำร้ายฉันอีกครั้ง
ให้ฉันจำว่ามันเจ็บ
เพียงใด เพียงใด เพียงใด ให้ฉันจำ
เพียงเธอ เพียงเธอ เพียงเธอ ไม่รักกัน
เธอคือแผล คือกระสุน เธอคือมีดเธอคือปืน
ปากเธอทำได้ทุกอย่าง พ่นน้ำลาย
สิ่งที่เคยผ่านเรื่องที่ดีตอนนี้ลืม
เพื่อนก็ด่าทนทำไม อยู่ทำไมให้เป็นควายวะ
ใช่ ความรักทำให้ตาบอดและก็แก้มตอบ
กินอะไรไม่ลง พยามจะค้นหาแต่ทางออก
ให้เรื่องของเรานั้นมันได้ไปต่อ
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าความเป็นจริงคือมันไม่มีหรอก
ฉันเคยเป็นความรู้สึก เป็นความรัก เป็นอ้อมกอด
แต่ตอนนี้เป็นที่ระบาย ดูคับคล้ายกับกระสอบ
ไม่มีคำว่าอ่อนโยน มีแค่หมัดแล้วก็ศอก
หายไปไหนแล้วล่ะคำที่บอก ที่จะรักกันตลอด
รู้ตัวว่าเป็นผู้ถูกกระทำ แต่รักทำให้ยากที่จะตัดใจจากมัน
ถ้าคิดแบบเข้าข้าง ก็คงจะดีสักวัน คงเป็นคู่เวรคู่กรรม
เพราะใช้หัวใจกว่าสมอง แกเลยไม่แคร์
ฉันไม่ได้โง่ ฉันเพียงแค่รัก คนเดิมของแก
เชิญเธอทำร้ายฉันอีกที
ฉันอยู่ตรงนี้ถ้าต้องการ
เชิญเธอทำร้ายฉันอีกครั้ง
ให้ฉันจำว่ามันเจ็บ
เพียงใด เพียงใด เพียงใด ให้ฉันจำ
เพียงเธอ เพียงเธอ เพียงเธอ ไม่รักกัน
แกเคยเป็นโลก เป็นที่พัก เป็นทั้งหัวใจและที่รัก
เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะชะงัก
เชื่อว่าข้างในยังมีแกยังคงอยู่ในนั้น
บันทึกของเรา เขียนยังไม่จบบรรทัด
เรื่องแย่ ๆ ฉันจะเว้นและก็วรรค
จำแค่รอยยิ้มนึกให้ออกนะที่รัก
เราเคยสนุกกับเต้นระบำ
แล้วอะไรเปลี่ยนแกให้ต้องมาใช้กำลัง
ใคร ๆ ก็บอกว่าแฟนมึงมันระยำ
เห็นมาทั้งชีวิตแย่กว่าสัตว์ก็มีมัน
กูเพียงแค่หวังให้มันดีสักวันเว้ย
หวังให้มันดีเหมือนเคย
หวังว่าคนที่มันเคยรักกัน
ความรักจะเปลี่ยนกลับให้มันดีเหมือนเดิม
เพราะหลังจากนี้ มึงจะไม่เจอใครอีก
คนที่ทนเจ็บได้มากเท่านี้ มันจะไม่มีมาอีก
ที่กูอยู่ตรงนี้ ยอมโดนด่าโดนถีบ
เพราะถ้าเมื่อไหร่กูหายไป มึงจะไม่เหลือใครอีกเลย