Dlaczego masz mnie za nic
Skoro razem możemy poczuć
Korę drzew naszych trumien
Pośrodku morza niebytu
Nasze wyciągnięte dłonie
Wyglądają tak samo żałośnie
Jesteśmy jak zgniły owoc
W koszu świadomości, smakowani
Jedynie przez rozkład
Tak łatwo jest nas wyczerpać
Aż nie zostaje zupełnie nic
Z naszych przekonań i ideałów
Tylko ten jazgot
W nas rezonuje
Nic poza nim
Nic poza nim
Wyrosły
Już drzewa
Naszych
Trumien
Wyrosły
Już drzewa
Naszych
Trumien
Korony cierniowe serc
Nasze Getsemani w ogniu
I Golgota bez krzyża
Domeną naszą jest czas
Ludzki wygląd, gest i dramat
Trudna mądrość i pasja bez jutra
Jesteśmy jedynie myślą
Niepotrzebną i bezdomną
Wędrującą wśród pustej wieczności
Dlaczego więc masz mnie za nic
Skoro razem z największa ulgą
Wydamy ostatnie tchnienie
Tylko ten jazgot
W nas rezonuje
Nic poza nim
Nic poza nim
Wyrosły
Już drzewa
Naszych
Trumien
Wyrosły
Już drzewa
Naszych
Trumien