Gromnice pogasły
Nim wosk wytopiony
Zaleje i myśli pogrąży
I wszystkie te lata
W za ciasnych kaplicach
Przy sercach na zatracenie
Po wieki sięgamy pamięcią
Powieki już dawno wydarte
I oczy wytarte
I oczy wymarłe od łez
Czy czeka nas ukojenie
Gdy głowę przy Tobie złożymy
Czy żerca się o nas upomni
I końca się nie da zmienić
Czy duchy gorączką trawione
Strumieniem wody żywej
Dasz radę ostudzić
Jak studzisz zbawienie
Pożarłeś sam siebie
By nas nie pożerać
Jak Kronos swe dzieci
I jak los Edypa
Pożarłeś sam siebie
By nas nie pożerać
Jak Kronos swe dzieci
I jak los Edypa
Leżymy na ziemi w Kaligath
Cierpienie uznając za łaskę
Poznając smak Twoich ust
Poznając Twój rdzawy majestat
Gdy słodkie strumienie Kairos
Wleją nam się do gardeł
Wedrą w nasze żołądki
Wypełnią miąższ naszych płuc