My - stare stworzenia
Nasze historie nie były o nas
Nasze ciała to nie kokony
A nasze gusła to larw machina
Twarze zastygłe w błagalnym grymasie
Nie wypuszczą skrytego imaga
Puste skorupy
Żywica czasu zalała nasz odwłok
I nie ma ruchu i nie ma ucieczki
I jaka chwały i jaka w tym mądrość
Gniazda kalanie i zgniłe gody
I to czekanie, czekanie
Czekanie aż matki karmiące pokarm utracą
Strach w nas rośnie
Pod powiekami ciernie
Wosk wytworzony
Do snu nam głowy złoży
Pachniemy jak stare stworzenia
I to nam nigdy nie da spokoju
Miazmat szaleństwa, upadku i brudu
Wyziera z naszych płuc wypalonych
Nasza sierść już tak wyliniała
Nie ma w niej nic z dawnego blasku
I dawnej nadziei
Nasze języki to bełkoty hien
I to jedyne co ze Stwórcy zostało
Nasza ciekawość już dawno stępiona
Podobnie jak nasza waleczność
Która stuka o zimną posadzkę
Komnat naszych płytkich grobów
Strach w nas rośnie
Pod powiekami ciernie
I tylko wierzby
Nam nami się pochylą