Pieniądz nie daje szczęścia a tylko iluzje piękna co trzyma Cię w zamknieciach
Wiem sam też byłem tam i wszystko sie zapętla
Tak wiele jest do wzięcia
Uczuć nie ma w cyferkach
Na końcu zostajesz sam
Zrozum, Dzisiaj wieżą nie ciało a rozum byś nakręcał machinę
Zaraz zachłysnął się znowu, byś nie miał już odwrotu
Dają nam sztuczne poczucie wolności i wyborów
To powiedz, kim byś był
Gdybyś nie musiał ciągle uczuć kryć
I powiedz, jakbyś żył
Gdybyś nie musiał ciągle uczuć kryć
I powiedz kim byś był
Gdybyś nie musiał ciągle w życiu grać
Dokąd zmierza ten świat?
Powoli zaczynam się bać
Zaglądam w głąb tej duszy
By znaleźć dźwięk co rusz
To co przygasło
Kiedyś żyło w środku ciebie
Prawda wśród cicho kłamstw duszy
Jest jak deszcz po suszy
Jest jak słońce po burzy na niebie
Znalazłem równowagę w podstawowych wartościach
I za to Bogu składam dzięki
Co w życiu ma prawdziwą wagę
To poczucie miłości
A resztę masz w zasięgu ręki
A jednak chcemy czegoś więcej
Aby w zżyci ubyło miejsce
Na plastikowe miejsce szczęcie
Nie potrzebne pretensje
I czym jest dobrobyt
Ciągle gonimy go
I gdzie leży granica dzieląca dobro i zło
To powiedz, kim byś był
Gdybyś nie musiał ciągle uczuć kryć
I powiedz, jakbyś żył
Gdybyś nie musiał ciągle uczuć kryć
I powiedz kim byś był
Gdybyś nie musiał ciągle w życiu grać
Dokąd zmierza ten świat?
Powoli zaczynam się bać
Tracimy empatię, tracimy bliskość
Kiedy na to patrzę jest mi przykro
Widziałem wiele razy jak człowiek może upaść nisko
Jeśli się biedzie opłacać to sprzeda wszystko
A ty powiedz, kim byś był
Gdybyś nie musiał ciągle uczuć kryć
I powiedz, jakbyś żył
Gdybyś nie musiał ciągle uczuć kryć
I powiedz kim byś był
Gdybyś nie musiał ciągle w życiu grać
Dokąd zmierza ten świat?
Powoli zaczynam się bać