βαρια τα φτερα μου, πιο βαρια απο μενα να με υψωσουν δεν εχουν πια δυναμη. κυμα η οργη και μερα τη μερα εγω μεσα τουσ μονοσ να πνιγομαι. και μοιαζει καθε ελπιδα μου με αφωνη κραυγη που ανατελλει κατω απο τη λασπη τησ σιωπησ που σκεπαζει την πολη. θα ερθει ο καιροσ να ξυπνησω τα ονειρα που σβησανε θα φερνω βολτα τη φωτια με χερια που δεν τρεμουν εγω μεσα τουσ μονοσ να πνιγομαι. και μοιαζει καθε ελπιδα μου με αφωνη κραυγη που ανατελλει κατω απο τη λασπη τησ σιωπησ που σκεπαζει την πολη. θα ερθει ο καιροσ να ξυπνησω τα ονειρα που σβησανε θα φερνω βολτα τη φωτια με χερια που δεν τρεμουν