Słuchajcie śmiertelnicy
Spod krzewu wyłania się Czort
I szczerzy się do mnie
A siedzę na murze czyniąc honory
Lecz ta martwa aura
Wciąga mnie do niej
Pochłania mnie i zgniata
Jak czarnej dziury mrok
Gwiazdy spadają gdy wilki wyją
Chłód grobowca nad którym umieram
W tym bezczelnym kanonie
Głos Demona się rozbija
Chleba
Własny mentalny morderca sumienie
Czy już uczuć w Tobie brak
A ile mógłbym stracić
Złotych talarów i męczenników dusz
Dzisiejszy zmrok sprawił że wpadam w głąb
Własnego ducha
I szukam siebie sprzed lat
Mijając wszystkie tezy i prozy
Umiera mi dusza
Coś czego Wy nie macie
Bo ten upiór to mój wolny duch
Me ciało przeszywa kości i skórę
Stuletnie mogiły tylko ścieka wosk
Na śmierć
Na sztandar triumfu śmierci
Dobiega już koniec paskudnej sielanki
Z otchłani klątwa w rozkwicie
Palcami oczy zamknięte
Monety wsuwają do ust
Mosiężny sarkofag popłynął już Styksem
I Charon drenuje dalej
Tam gdzie jeszcze mi nie znane
I znów nie patrząc za siebie
Na marzeń ruiny co pyłem się stały
Obrosły jak stare kurhany
Wojownik czy król
Nędzarz czy ból
Lecz zawsze do końca swego wzroku nie puszcza
Nigdy w tył za siebie
Jednakowa śmierć
Dla ludzi wiary z duszą i bez
Ostateczny triumf Śmierci