(در گذر از شهر هنگام سفر)
(کودکی غمخوار و نوع بشر)
(شهر دید دران میان دود و تفت)
(هیچگاه این جنگ از یادش نرفت)
(ز استخوان هاشان شنید او ناله ها)
(اشک خون از جانشان چون ژاله ها)
ای جلال الدین محمد
گر تو خواهی که شقاوت کم شود
جهد کن تا عشق تو افزون شود
این جهان جنگ است چون کل بنگری
ذره ذره همچو دین با کافری
جنگ فعلی هست از جنگ نهان
زین تخالف آن تخالف را بدان
پس نیای خلق از اضداد بود
لاجرم جنگی شد آن از بهر سود؟
آری آری
گر تو خواهی که شقاوت کم شود
جهد کن تا عشق افزون تر شود
جهد کن تا عشق افزون تر شود
♪
(این اجل کر است و ناله نشنود)
(ور نه با خون جگر بگریستی)
(دل ندارد هیچ این جلاد مرگ)
(ور دلش بودی حجر بگریستی)
(شیخ ما عطار رفت و کو کسی)
(تا بر آن فخرالبشر بگریستی)
(آسمان گر واقفستی زین فراق)
(انجُم و شمس و قمر بگریستی)
(آسمان گر واقفستی زین فراق)
(انجُم و شمس و قمر بگریستی)
خون روان شد همچو سیل از چپ و راست
کوه کوه اندر هوا زین گرد خاست
بر کشیدم تیغه های آبدار
چون شدم در خوی دیوی استوار
نیست هر عقل حقیری پایدار
وقت جنگ و وقت خشم و کارزار
(آسمان گر واقفستی زین فراق)
(انجُم و شمس و قمر بگریستی)
(آسمان گر واقفستی زین فراق)
(انجُم و شمس و قمر بگریستی)