Het is moeilijk om een bladzijde om te slaan,
Wanneer ge weet dat er iemand niet meer
Zal zijn in het volgende hoofdstuk
En toch moet alles doorgaan
Mijn hele leven kan ik schrijven en denken dat ik alles snap
Betweterig dat ik alles beter weet, het anders zie, en het anders hoor
En toch, pas als het stil is en donker, word ik kalm
Dan luister ik naar die stem in mijn hoofd, mijn stem,
Die zegt dat ik moet opletten voor mijzelf, dat ik nooit mag opgeven
Die constante tuut, die me al jaren verder duwt
Een kristallen stilte, zo fragiel als ikzelf, zo nihil als niks ergs
Begrijp mij, of begrijp mij nooit
Ik heb mijn eigen krankzinnigheid die mij ziels alleen verder leidt
Ik ging van Paul Van Osta en naar zalen opzwepen en ze weer loslaten
Van leven in zeven gezinnen,
Naar helemaal alleen en opnieuw herbeginnen
Van zoeken naar woorden zonder Bic of papier,
Naar ze kerven in banken, waar ik daarna werd buiten gezwierd
Van luisteren naar anderen, zonder zelf te willen veranderen
Van raken naar pamperen, naar duiken en ankeren
Vastzitten, het toelaten, en terug verder gaan
Weinig contact met de buitenwereld,
En toch denken da ge de wereld hebt gezien
Reizen is belangrijk, wanneer ge het kunt
Naar hoe het boekje, of die groene kaart bepalen of ik vrij ben,
Of ik ergens binnen mag
Plots ben ik iemand, iemand die het vliegtuig mag nemen
Kijk, ik ben de piloot van mijn eigen geest,
Daar vlieg ik, vrij, en laat ik alles toe
Goed of slecht, raar of bizar, gewoon op zoek
Naar het beste in mijzelf
Zo warm omringt door individuen waar ik toch mee samenleef
Alleen in een stad, die om een ander zijn beter schreeuwt
Waar gewerkt wordt in ateliers,
En plannen bekokstoofd worden in de kleinste steeg
Nee niet de Rue De Boucher,
Of gewoon bxl een beetje bouche, bouche
Vooraleer van alles vlekkeloos verliep,
Verloor mijn vrijheid van wraak
Versmacht in een vicieuze vaart, vond ik verdriet als vluchtgezel
En vocht ik mij vrij van het verleden
Verdwaald, verward, toch verzekerd van veel
In vuur en vlam, door al hun gezever en toneel
Vechten en wroeten met vuisten en voeten, en vragen en vloeken
Toch het juiste bedoelen
Veel van mijn tijd heb ik verloren voor niets,
En veel van mijn wijk, die verkozen de streets
Ik ging schrijven over zaken waar ik, zelf niet van wist,
Wil ik dit delen, of neem ik het mee in mijn kist?
Zo veel neergeschreven, en ook zo veel gewist
Ik leef de laatste jaren met mijn hoofd in de mist
En soms ben ik nonchalant, en dan werd Lander te pist
Toch kopte ik hem binnen, door zijn perfecte assist
Zoals ge hebt gemerkt was ik weer moedig en triest,
Maar is dat niet het leven van een verdwaalde artiest?
Waar ik ook ga liggen mijn hoofd raast door,
Geen rust, door alleen pulsen rondom mij
Zenuwachtig opzoek naar wat mij gelukkig kan maken,
Omdat ik schrik heb om triestig te zijn
Schrik, om alleen te eindigen in een stad
Waar niemand naast zich kijkt,
Alleen maar vooruit, alleen maar omhoog, alleen maar meer,
Alleen maar meer, en alleen maar meer
Maar ook ik, ik, ik stap door mijn stad, ik fiets erdoor,
Vlieg erover, spuug er op, slaap er naast, vergeet ze soms,
Verlies ze nooit, haat ze vaak, hou van haar,
Ik duw ze weg en ik pak ze terug,
Zij perst mij leeg, en vult mij vol, ik,
Ik zie haar graag, ik wil haar weg,
Ik ken ze niet, maar ik snap ze goed, ik breek er voor,
En ik bouw ze op, want ik herken mijzelf wanneer ze effe stopt