Onvoorspelbaar, dat is een van mijn karaktertrekken
Al sinds een kind geleerd, om zelf mijn plan te trekken
Sta achter pot en pan, en zal zelf ook de tafel dekken
Ben een controle-freak, dus weet dat ik het na ga checken
Ik kom van leven langs de rand, niet passen bij de rest
Nu ben ik tevreden dat het verleden mij zo heeft gepest
Waarom proberen? Nu ik doe gewoon, genoeg gestrest
Was het leven echt een test, dan was ik sowieso geflest
Verlies mij in mijn doen, sta niet bij mijn daden stil
Pas als het te laat is, merk ik dat ik praten wil
Houd niet meer mijn adem in, omdat ik hem te vaak verspil
Iedereen wilt het zelfde, want ze zien hier niet zo graag verschil
Kwijt zijn dat is één, iets wegduwen iets anders
Ik dwarrel op mijn tippen, als bij een tango met haar dansers
Mijn hart is als een zeef, en mijn lichaam als een pantser
Ik wou echt dat het zo niet liep, maar ken gewoon niks anders
Want, ik liet u los, maar wou niet weg
Heb voor altijd pijn, dat gaat door been en merg
Mijn hoofd zei 'ja', mijn hart zei 'nee'
Bagage draagt, elke mens zelfs mee
Ik ben al lang op zoek, maar ik weet niet naar wat
Haat en liefde, iets wat ik niet snap
Nog steeds verdwaald, en ik volg nooit het pad
Want in dit tranendal, is de helft te zwak
Verloor zo veel om mij heen, en voel zo vaak echt de leegte
Praten doet mij deugd, maar als ik graaf dan valt het tegen
De waarheid die is hard, soms geladen maar een teken
Want alles dat niet echt is, ben ik ook heel snel vergeten
Zoekend naar mijn woorden, merk ik wat ik links liet liggen
Schrijvend aan mijn teksten denk ik, soms is herbeginnen
Ja ik mis ze zo hard, dat ik harder ben gaan drinken
Gevoelens die kapseizen, en relaties die gaan zinken
Alles wat blijft drijven, ligt ook zomaar om te vangen
Voorwerpen, personen, affecties en verlangen
Iemand kwijt geraken, is als effe niks meer snappen
Een deel van u dat stopt, een stuk geschiedenis aanschrappen
Leven is als trappen, het gaat omhoog, en soms is vallen
Koester mijn gedachtes, tot ik nooit meer iets zal snappen
Weet, wat ik ook verlies, ik zal er altijd over rappen
Want het weinige dat ik heb
Dat wil ik altijd beter snappen, (ja)
Heb liever niets, dan alles kwijt
Geluk zit altijd, in de kleinigheid
De mens is moe, hij slaapt niet meer
Ik wil hier weg, want ik haat de sfeer
Word opgeslorpt, door heel mijn stad
Ik hou van haar, want ze maakt me hard
Ik zie geen kleur, en de toekomst zwart
F*ck ik haat, wat ik daarstraks nog dacht
Hoe dat het altijd gaat, of hoe dat alles verder loopt
Ik weet dat het niet altijd draait zoals ik heb beloofd
Toch sta ik altijd klaar, en weet dat meen ik tot de dood
Vertel onze verhalen verder tot het laatste woord
Want een zaak die is zeker, dankzij u werd ik zo groot
Vrienden leer je kennen bij problemen of in grote nood
Blijf voor altijd kleine Gorik, die dat klom van uit de goot
Verdriet maakte mij sterker, yes ik kan tegen een stoot
Vaak wou ik dat ik alles zelf niet zo hard had verkloot
Toch ben ik echt gelukkig, dat ik nu nog altijd hoor
Want ik heb tranen van geluk, en ik heb tranen af gedroogd
Door de weg die dat ik nam, en de weg die dat ik koos
Besef komt vaak te laat bij mij, dat maakt mij soms zo broos
Ik weet nog goed hoe dat het groot werd
Kijk naar mij en stiekem bloos
Hang u foto's op de muur, en steek zo nooit niet in een doos
Het leven vooraf van elkaar, en toch voelt alles nog zo close
Foto's vol met memories, wanneer ik op mijn tellie swipe
Zit met een dilemma, ben effe op mijn [?] vibe
Soms loopt alles wankel, net voor alles stevig, steady staat
Ik ben een type dat het doet, en voor familie herrie maakt
Zolang dat ik kan ademen, hoop ik dat 't gezellig blijft
Vloeien tranen verder, dan een Mississippi of de Nel
Verdriet maakte mij sterker, en ik koester samen elke mijl
Afgelegd, en platgewalst, geen berg was voor ons te steil