Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. (Dus)
Dit is voor iedereen die me lief heeft.
Iedereen die me dierbaar is.
Als jullie dit lezen. Is het helaas al te laat. Sorry. Het spijt me.
Mijn besluit staat vast. Ik dacht dat er een andere uitweg was.
Maar, ik vaal af. Daar, waar ik in het duister tast.
Ik heb geen andere keus. Ik heb deze brief met mijn bloed geschreven.
Met mijn hart in de kreuk, harmonieus, zonder goed geweten.
Mijn depressie gaat mijn gedachtes te buiten.
De stem in mijn hoofd luistert mij af als ik fluister.
Ik doof het licht. Ogen dicht.
Vertrouw me, rouw en onthou me.
Dit is voor jou vanuit een gesloten kist.
Maak je geen zorgen om mij als ik mijn polsen snij.
Alle vruchten die ik pluk blijken toch bedorven te zijn.
Ik geef het op, vergeef me. Laat me dit met jullie delen. Nu even nog.
Een herinnering is waardeloos wanneer ze vergeten wordt.
Het is niet jullie schuld. Mijn excuus voor het bloedbad.
Een laatste emotie onthuld voordat het doek zakt.
Het regent nog steeds, opnemen mijn tranen.
Dan snij ik mijn hart er letterlijk uit en geef ik het aan je.
De zon en de regen, vaarwel.
Mijn vader en moeder, vaarwel.
De maan en de sterren, vaarwel.
Mijn broer en mijn broeders, vaarwel.
De planten en bomen, vaarwel.
De winter en zomer, vaarwel.
De herfst en lente, vaarwel.
Mijn ex en mijn zoontje, vaarwel.
Het voelt zo tragisch van binnen.
Ik voel me dood in mijn kop.
Ik verdwaal in het ritme.
Alle hoop gaf ik op.
Het is te laat om te bidden. En ik geloof niet in God.
Steek het zwaard in mijn ribben. Hang me hoog aan de strop.
Ik kan er niks aan doen, het spijt me.
Ik vergeet het verleden. Leef, met een ander gezicht als toen.
Geef me een reden, weet, waarschijnlijk ben ik gedoemd.
Beneden de hemel zweef ik, totdat ik je weer ontmoet.
M'n hele familie.
Nu lijdt ik een kill en koud bestaat.
Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen?
Ik weet ook niet waar het is fout gegaan.
Ik heb geen verklaring. Misschien omdat het niet anders kon.
Ma, misschien had ik meer moeten doen aan je verslaving of juist andersom.
Mijn broer, ik heb altijd tegen je opgekeken. Tot op heden. Zonder jou had ik het veel eerder al opgegeven.
Pa, mijn zaad dwaalde naar de verkeerde vrouw, net als bij jou. Nu besluit ze dat ze het kindje houdt.
Ik weet, het leven is oneerlijk. Probeer te vergeten.
Het doet me spijt, kon het maar zoals vroeger zijn.
Wie redde haar leven toen ze zelfmoord probeerde te plegen? Ik denk niet dat ze hetzelfde kan doen voor mij.
Refrein
De zon en de regen, vaarwel.
Mijn vader en moeder, vaarwel.
De maan en de sterren, vaarwel.
Mijn broer en mijn broeders, vaarwel.
De planten en bomen, vaarwel.
De winter en zomer, vaarwel.
De herfst en lente, vaarwel.
Mijn ex en mijn zoontje, vaarwel.
Dit is voor Deneau, mijn lieve zoon.
Misschien ben je beter af zonder mij, leef jij je leven in zonneschijn.
Christine, zorg je goed voor ons ventje.
En bedenk dan dat ik altijd van jullie houden zal. Deneautje, van jou vooral.
Het is tijd om te gaan voor goed.
Hier proef je mijn laatste traan van bloed.
Sta me toe. Vader, vaarwel. Moeder, het ga je goed.
Wat als ik verdwijn van toneel? Dan staat de tijd even stil.
Mijn leven flitst aan me voorbij als een film.
Zelfmoord, dwaal ik als 't ware naar 't licht.
Zonder dat er gehuild wordt op mijn begrafenis.
Mijn herinneringen zijn zwart, verminkt en verzwakt.
Ik hou van jullie met heel mijn zwart geschilderde hart.
Wel, het is tijd voor mij om te gaan. Vaarwel. Het is al voorspeld.
Als de hemel bestaat, dan ga ik naar de hel.
In mijn dromen sta ik naast mezelf.
En kijk ik toe hoe ik mijn naasten voor het laatst omhels.
Vaarwel.
Refrein
De zon en de regen, vaarwel.
Mijn vader en moeder, vaarwel.
De maan en de sterren, vaarwel.
Mijn broer en mijn broeders, vaarwel.
De planten en bomen, vaarwel.
De winter en zomer, vaarwel.
De herfst en lente, vaarwel.
Mijn ex en mijn zoontje, vaarwel.
Geen hoop, geen hoop.
Ik hoop dat je mij vergeet.
Mijn pen is bijna leeg, mijn pen is bijna leeg.