Drogą wciąż tą samą przemierzając wieki wśród duchów mej ziemi i
Krwi, widzę ją, podróżującą tuż gdzieś przede mną. całym je
J strojem tylko słońce, księżyc, chmury i gwiazdy. prz
Ybrana nimi kroczy po odwiecznym kręgu.
Krok w krok za nią podążam w odwiecznej gonitwie za tym, cz
Ego pragnę. wyraźnie widzę jak ona tańczy powolnym, spi
Ralnym ruchem galaktyki.
Wpatruję się w jej oczy – gwiazdy świecące. gonię
Komety, by zaplątać się w warkocze jej włosów. gnan
Y niesamowitą tęsknotą, zn
Ajduję jej odbicie w nieziemskim pędzie światła, myśli i przestrzeni...
Któż ją wysłał? jakież wieści niesie? czy on
A jest dla mnie tu i teraz?
Czy też może już była lub dopiero będzie? drog
ą wciąż tą samą przemierza wieki. z ta
Jemnym uśmiechem przekracza kręgi. o
D bezkresu czasu – aż po czasu bezkres.
Przystrojona słońcem
Przystrojona słońcem.
Zdobiona księżycem.
Pośród czterech wzgórzy –
Co roku w podróży.
Wiosną – pani życia.
Zimą – Śmierci tchnienie.
Jesień – czas drzew martwych.
Latem – złota mgnienie.
Któż cię wysłał, pani?
Jakież wieści niesiesz?
Drogą wciąż tą samą
Przemierzając wieki.
Od bezkresu czasu –
Aż po czasu bezkres.
Z tajemnym uśmiechem
Przekraczając kręgi.
Świt gdzieś za mną został,
Dzień przede mną zmierzchał.
Tam ja czekać będę,
Spocznij choć na chwilę.
Znam już drogi twoje,
Mokoszą wyśnione.
Bez początku, końca,
Wśród księżyca, słońca
Niczego nie szukam,
Nigdzie już nie zmierzam.
Tam gdzie dotrę znajdę
Co z sobą zabiorę.
Przystrojoną słońcem...
Zdobioną księżycem...
Poślubię dziś aby
Każdej zimy, wiosny –
Wędrować bez końca...
Tyś pełna księżyca
I tak pełna słońca
Wędrować bez końca...
Tyś pełna księżyca
I tak pełna słońca
Wędrować bez końca...
Bez końca...