Ég var eitt sinn barn, alveg eins og þið En myrkrið gleypti mig alla, Lét mig falla í nýstingskalt tómið, Fraus, en nú er ég laus. Ég er rödd sem var bæld niður í hundruði ára, Af kuldanum kvödd í holdgervi tára Kökkul í háls, en nú er ég frjáls Og ég frýs ykkar brothættu sálir. Er ég rís upp úr öldunum, hál eins og ís, Brjáluð og brýst út í brimkenndan dans, ég er ekki lengur hans. Ég er Kælan Mikla. Komin á kreik, í kvikyndisleik, Gerð til að kvelja, meðal manna dvelja, Er ég frysti, rist'ykkur á hol. Mála bjarta veröld ykkar svarta. Ég er kveðskapur brotinna hjarta. Ég er Kælan Mikla.