گربه سیاه
هار بار اومدم زیر تیغ
دندون گرگ ها رو کشیدم و ساختم سینه ریز باش
حواست جمع اگه پیله شی
کلمه هام مثل تیر میان توو مسیر گیجگاهت
یه رپکن همیشه میزنه حرفش یه راست
یا دست میده باهات یه میده فرقت رو یه چاک
بیا اینجا شب یه تُک پا شهر من رو ببین
بعد برو کشکت رو بساب
اینجا نمیبینه تو رو چشم کور عدالت
جا زوزه گرگ ها میشنوی زوزه آدم
خیابون نی خونه خالت
توی یه ثانیه میجووَنِت نه توی یه ساعت
باید تهش برید حتی از خونواده
وقتی توی این وضعیت مخم هر روز به * عه
رپ چی داره واسه یه رپکن ساده
همه میگن برو پی نون خربزه آبه
من دیگه نیستم فاز غصه زیاد
دق و دلی هام رو میکوبم با مشت به دیوار
شهر ما شهر عقده ای هاست
اینجا سیل میاد با دعای گربه سیاه
تو هم تگری میزدی یه روز جام بودی اگه
وقتی هر چی که روو مخمه باز توو دیدمه
بیست چهاری میکننت بازجویی همه
ولی کسی نداره یه روده راست توو شکمش
از همشون تا بیخ کندم
چون هر کی اومد دلم رو آتیش زد رفت
میگی چرا تنهام همیشه
چون لاتیش پر تره و لاشیش کمتر
از همشون تا بیخ کندم
میدونستم چی ان ولی تا این حد نه
زندگی فرمش همینه
هر ور رو بچسبی باز یه جاییش لنگ هست
از همشون تا بیخ کندم
چون هر کی اومد دلم رو آتیش زد رفت
میگی چرا تنهام همیشه
چون لاتیش پر تره و لاشیش کمتر
از همشون تا بیخ کندم
میدونستم چی ان ولی تا این حد نه
زندگی فرمش همینه
هر ور رو بچسبی باز یه جاییش لنگ هست
سر بالام ، نیست سرم توو لکم
تا روزی که بره تنم توو کفن
اگه همه چیم رو هم بگیرن
باز جَنَم توو من هست
اینجا هیچکی زیر پر و پالم رو نگرفت
اما تا دلت بخواد زدن توو پرم
تو که خبر از دور نداری
نمیدونی داره میگذره توم شب ها چی و
رفتم پیش دکتر باهاش حرف زدم
قرار بود من خوب بشم اون روانی شد
چیه گرخیدی چرا
لا پر قو بار اومدی و پز میدی به ما
ببین ، هیچکی دوست نداره راه کج بره
شما لیز نمیخوری چون سُر نی زیر پات
من هر چی دارم رو تووُنش رو دادم
شاهد حرفم کاغذ های چروک و مچاله ان
بگو جام بودی داشتی وجودش رو یا نه
مجبورم مشکوک باشم
وقتی همه صد روو دارن
نمیخوام خیلی چیز ها رو بدونم
چون رفیق هام رو بیشتر از حقیقت دوست دارم
مثل باد از جلو چشم هام لحظه ها میره
هنوز هم کسی نمیفهمه پشت خنده هام چیه
یه روز از روی این صحنه پرده ها میره
تف تو همه رفتار هاتون که صحنه سازیه
رسیدیم پاییز 1400
ترکیب قلم و صدام و کاغذ
بیت خشی ازم خواب شب رو دزدید
نمیشه ببندم چشم هام رو راحت
از همشون تا بیخ کندم
از همشون تا بیخ کندم
چون هر کی اومد دلم رو آتیش زد رفت
میگی چرا تنهام همیشه
چون لاتیش پر تره و لاشیش کمتر
از همشون تا بیخ کندم
میدونستم چی ان ولی تا این حد نه
زندگی فرمش همینه
هر ور رو بچسبی باز یه جاییش لنگ هست
از همشون تا بیخ کندم
چون هر کی اومد دلم رو آتیش زد رفت
زندگی فرمش همینه
هر ور رو بچسبی باز یه جاییش لنگ هست