بم میگفت انسان، دشواریِ وظیفه ست قلکِ روحمو شکستم، تا بدم هزینه ش این تپه ها هم مثِ دیوارِ دردِ ما کوتاه ن برو بالا ازش، برو بالا ازش بگو چی میبینی گرفته دود چمبره زده غم محتسب داد میزنه زندگی قدغنه یه بچه تو خیابون راه میره؛ یه گونی رو دوشش سیگارشو روشن، میکنه بعدِ من فرقِ تو چیه با اونی که، شهیدو دزدید؟ تا جول پاره ی نفرت، بکنه سرت یه گرهٔ سفت زد؛ با عشق زیرِ چونه ش با انزجار از خفگی رفت، خریدِ خونه بگو نرخِ درد زن چند ضرب میشه اونورِ آب این مسکنا گرونن که، میخوریم قبلِ خواب بگو چه دلپذیره هوا تو زندونِ آزادت تو خشتِ خامِ حاکمی واسه حصارِ فردا INSTRUMENTAL بم میگفت انسان دشواریِ وظیفه ست قلکِ روحمو شکستم، تا بدم هزینه ش بم بگو زندان چهار، دیوارِ خونه ست یا قفسِ تنگِ حاکم تو بندِ چندِ اوین یه جای خوب باشه، هممون بریم لم بده رو مبل زُل، بزن تو دوربین برق بسوزه هوا رو حبس کنه تو توربین مخابره ی دروغ، درد گم بشه تو جورچین حقِ من همینه که لات، باشم لا گرگا عربده بزنم تو نظامِ، بله قربان عشق میدادم من تو خیالِ، خامِ خودم چک بزنه اون رها، بشه از درداش شِریک دزدی تو یا رفیق قافله؟ جامعه حامله ست و تو یه دزد قابله خود زنیِ آفتابی که پشت این جنگا گم شد شعر میاد تو هیپ هاپ تا دلداریش بده قشنگ ترین جنگ حمله ی پروانه ها بود دنیا واسه ی جسمم، کوچیکه قدِ تابوت شاهرگِ خیابون نبضِ، زیرِ پامه این قله ای که روشی زیرش، یه دریا جنازه خاکه بهم میگفت انسان دشواریِ وظیفست