Τα πληγωμένα μηνύματα, με τα αποσιωπητικά
Κάποτε σού 'χα πει πως δεν ταιριάζουν πια σε μένα·
Και να μην περιμένεις να το πω ούτε για σένα
Γιατροί το είχαν πει άμυνα απ' τα τραύματα της νιότης μου
Κι ένα βιβλίο έγραφε Είναι αυτό που λαχταράς αυτό που φοβάσαι [...]
Και κάπως έτσι θ' ασχημαίνουν μες στα μάτια σου τα (όμορφα) πρόσωπα
Και τα οικεία σώματα θα φθίνουν ενώ κοιμάσαι
Μα κάποιοι άνθρωποι εδώ είναι φτιαγμένοι
Για ν' αγαπιούνται, κι ας μην είναι μαζί·
Θέλω να πω πως ποτέ δε θά 'μαστε ξένοι εγώ κι εσύ.
Κι αν λες πως ξέχασες και τ' όνομά μου,
Πως δεν υπάρχω πια για σένα, δε ζω,
Κάπου το χάνεις το παιχνίδι, μα είναι αργά για να σου πω.
Ξέρεις πως διάλεξα το δύσκολο δρόμο,
Το ξέρεις καλά, κάποτε ήσουν εγώ·
Η ευτυχία εδώ είναι ένα πέρασμα αδιέξοδο
Τα πληγωμένα μηνύματα, χωρίς θαυμαστικά,
Τα ξαναβρήκα στον κήπο μου μια μέρα ξαφνικά.
Τους είπα Δεν είναι εδώ αυτό το σπίτι που νομίζετε,
Μα έσπασαν την πόρτα και μπήκαν μέσα τελικά
Μ' έδεσαν στην καρέκλα και μου είπαν Ξέχνα όσα έμαθες,
Οι προφητείες δεν είναι για ανθρώπους σαν και σένα
Άμα δεν κλάψεις ξανά, πώς θα νικήσεις τους αγέλαστους,
Κι άμα δε χάσεις όλα όσα είχες δεδομένα;
Γιατί κάποιοι άνθρωποι απλά είναι φτιαγμένοι
Για ν' αγαπιούνται σ' ένα σύμπαν παράλληλο·
Θέλω να πω πως ποτέ δε θά 'μαστε μόνοι εσύ κι εγώ.
Κι αν λέω πως ξέχασα και τ' όνομά σου,
Πως δεν υπάρχεις πια για μένα, δε ζεις,
Το έχω χάσει το παιχνίδι, κι ας είμαι εγώ ο νικητής.
Ξέρω πως διάλεξες την τραγωδία,
Το ξέρω καλά, αυτό διαλέγω κι εγώ
Και είναι, μωρό μου, το μοτίβο αδυσώπητο
Είδα στον ύπνο μου πως πέθανα, πάλι,
Μα ήταν ωραία αυτή τη φορά·
Μια μέρα θα λογαριαστούμε καθαρά