Kijk, dit is een kleedje.
Dat maak ik voor Anna.
Het wordt een aardigheidje voor d'r verjaardag.
Ja, ik doe er nog wel een royale fles reukwater bij, hoor, want anders zou het te schamel zijn.
Niet dat Anna veeleisend is of zo, hoor, oh nee, helemaal niet.
Anna is stil en tevreden, dat merkte ik direct toen ik in het huis kwam, zes jaar terug.
Zij zat er al twee jaar in.
Mijn vrouw was komen te sterven en wat doe je dan als man alleen zijnde?
Je gaat lopen rommelen.
En je komt in een kroeg en dat is niks waard.
Want weet je wat het is: als je met een rijksdaalder naar de markt gaat, dan koop je net zoveel vis dat ken je niet weg trámmen!
En bij zo'n hengelvereniging kost elk scharretje een daalder.
Anna ook, dat zag ik direct toen ik in het huis kwam, zes jaar terug.
Ik dacht meteen dat is mijn type.
Zo zou Anna bijvoorbeeld ook nooit klagen en er wordt wat afgekankerd in dat huis hier.
Neem nou alleen dat eten maar eens.
Had u ze eens moeten hóren, het leek de Russische revolutie wel!
En de zaalwachter die belde nog naar de keuken en die zei: 'De wortels staan overend en de mannen óók.' He, die ouwe kerels worden sacherijnig.
Anna ook, dat zag ik direct toen ik in het huis kwam, zes jaar terug.
En dat laten ze allemaal zien na het eten.
Ja, dan komt er daarna altijd een knul met een gitaar of een meid met een oekelullie en die doen dan net of er niets aan de hand is in de wereld.
Net als bij mijn vrouw zaliger.
Ik ben 62 jaar getrouwd geweest.
Oh, dat was een brave vrouw.
Mar ja...
Als je zo lang getrouwd bent, dan denk je wel eens bij je eigen: Mijn vrouw, eh, mijn vrouw, is een mooi boek, maar ik heb het al uit.
Maar toch mis ik mijn vrouw af en toe.
Weet u waarin?
Ik heb zestien kinderen en tweeëndertig kleinkinderen en zevenenveertig achterkleinkinderen.
O, er ken er eentje bijgekomen wezen onderlaatst.
Ik ken het ook niet meer bijhouen.
Maar mijn vrouw was er zeer, zeer behendig in.
Maar als ik alleen ben dan ken ik het niet meer onthouden, ze motten me waarschuwen.
Affijn, dat doenne ze dan ook.
Ik zeg in het apparaat: 'Hallo!' Toen hoor ik aan de andere kant: 'Opa, je spreekt met Monique. 'Dan denk ik, verrek wie is dat nou weer?
Dat bleek dan mijn kleinschoondochter te zijn.
Ja, die waarschuwde me voor een verjaardag.
Ze doen het allemaal.
Ze kopen ook het cadeautje voor Opa.
Vroeger gaf je een meid een pop en een jongen een timmerdoos.
Maar tegenwoordig moet het allemaal elektriek wezen.
Het gaat mij te hoog.
Maar het cadeautje daar zorgen de moeders dan voor.
Die geven het mij bij de deur in m'n hand.
Ja, ik hoef het alleen maar af te geven.
Ik weet niet eens wat er in zit.
En als ze het openmaken, dan weet ik helemaal niet meer wat er inzit.
Maar mijn vrouw, mijn vrouw vroeger geleidde mij daarin.
Nou kom ik zo'n kamer binnen, vol met nazaten., en die kinderen veranderen ook elk ogenblik.
Dan denk ik wel eens: Wie is nou Jopie en wie is nou Jaapie?
Ik zal doodvallen als ik het weet.
En ik heb nou een nieuwe methode bedacht.
Ik blijf met m'n pakkie in de deur staan.
En degene die dan op me afkomt is de jarige.
Je krijgt dan een handje en een zoentje en dan krijgt-ie z'n cadeautje.
Maar vorige week had ik een verkeerd kereltje te pakken.
Maar hij kwam nou eenmaal het eerste op me af.
Dus ik geef hem een handje, ik geef hem nog een zoentje en z'n cadeautje en hij verdomde het om het terug te geven.
En de échte jarige huilen!
M'n kleinschoondochter nog aardig kwaad ook.
Ach, ik ben te oud voor die rotzooi.
Morgen.