Είναι των προαστίων τα blues
Από την ομάδα της κρούσης
Γράφουμε όσα μας βαραίνουνε
Όχι όσα θέλεις να ακούσεις
Εμείς οι τρελοί από το νότο τραγουδάμε για τις παράκρουσεις
Εδω ανασενουμε εδω συλλέγουμε εδώ μαθαίνουμε από τις προκρουσεις
Τσογλάνια εμάς τα παιδιά με την καρδιά στα κιγκλιδώματα
Τώρα μας πνίγουν λέξεις και κάποιες σκέψεις κεφαλο-κλειδώματα
Μάθαμε στα Χώματα να ματώνουν τά γόνατα Μα ακομα Να ψάχνουμαι αχόρταγα
Άλλοι είναι ακόμα καλα μα καποιοι δίνουν αποτυπώματα
Και είναι το μυαλό μας απέραντο σταμάτα να πίνεις το κέρατο
Άσε το γαμήδι πέτα το θυμάμαι όσο μου λένε ξέχνα το
Ότι εμπόδιο και να βάλουν πάντα μα πάντα προσπερνα το
Ηχογραφουσα με φρικη στις ήττες και τα ονειρα μας τέταρτο
Πια με έχει σημαδέψει (ξέρω)
Ποιος με εχει σημαζέψει (βλέπω)
Τσακώθηκα έκλεψα έσφαλα
Γιατί ο δρόμος με έχει αναθρέψει
Περίμενα τότε τον ήλιο (τότε)
Τώρα περιμένω να βρέξει (τώρα)
Έφτασα 28 μα ακόμα παλευω να βρω τον Αλέξη
Κάθε ραντεβού σαν ντεζαβού (ΟΥ)
Αυτό ταξιδεύει Παντού
Είναι οι buffalos που κατεβαίνουνε από την άλλη πλευρά του βουνού
Με την ψυχή λιονταριού
Στο πλάι κάθε αδερφού
Σκαμε σαν άλογα με το σινιάλο μας και στο φιναλε μας γίνεται ντου
Εδώ δεν χωράνε παιχνίδια
Ραπ με κλωτσομπουνίδια
Θα έρχεται πάντοτε αντιμέτωπο από ναζι ρουφιάνους και φίδια
Βγαίνει φωτιά από τα στήθια
Είναι αναγκη οχι συνήθεια
Ο δάσκαλος δρόμος μας εμαθε συντροφικότητα και εχεμύθεια
Πάρτο
Παρτο
Πάντα θα 'μαι στήριγμα στον πόνο σου
Πάρτο
Παντα θα 'μαι μήνυμα στο δρόμο σου πάρτο
Γιατί οι μαχητές ξέρουν να βγουν από τον πάτο
Πάρτο
Παρτο παρτο
Πάντα θα 'μαι στήριγμα στον πόνο σου
Πάρτο
Πάντα θα 'μαι μήνυμα στο δρόμο σου
Πάρτο
Γιατί οι μαχητές ξέρουν
Να βγουν από τον πάτο
Παρτο παρτο παρτο
Σε τούτη την πόλη
Κινούμαι σαν φάντασμα
Και γαλουχήθηκα από μικρός
Είδα περάσανε δύσκολες μέρες
Θυμάμαι μου είπες ο χρόνος γιατρός
Οι άνθρωποι ζόρικοι γυρω μας
Και κάθε μέρα παλεύω να είμαι σοφός
Πριν φύγεις να κλείνεις το φως
Η μοναξιά αγαπάει το σκοτάδι
Το πιο θολωμένο μου βράδυ
Και απόψε για να με δεις συγκεντρωσου
Οτι κι αν νιώθεις δικό σου μια μέρα
Θυμήσου πετάει για το κέντρο του κόσμου
Ποσό απέχει το πάρκο εν τέλη
Απ' το να ζεις το όνειρο σου
Και ποσό λεπτή η γραμμή να χαθείς και να πνίγεσαι μέσα στο σενάριο σου
Βάλαμε ένα στόχο
Και τον κυνηγάμε με κλειστά τα μάτια
Γενιά που δεν χώρεσε σε ντουβάρια
Αλήτες που ξενυχταγαν τα βραδιά
Και θέλουνε να αφήσουν ανεξίτηλα σημάδια, πάντα
Κατα της αρχής, μην βιαστείς να πεις
Ότι αγαπήσαμε κρατήσαμε ψηλά
Θέματα τιμής, άλλης εποχής,
Μπαίνουμε στο beat ζωσμένοι με εκρηκτικά
Αυτήν την γλυκιά μελωδία που διάλεξα να την χαρίσω στα αλάνια μου
Κι αυτό το στύλο που κρατώ με συνείδηση
Και όχι για την καβλαντα μου
Σε εκείνο το θέατρο δεν θα με δεις ποτέ να φορέσω στολή
Δεν ξεπουλάμε τον δρόμο
Γιατί μας έμαθαν είναι μεγάλη η σχολή
Κοιτάμε στα ίσια τον θάνατο
Από το άβατο των Αθηνών
Ε τότε η σιωπή των αμνών,
Είπα πως πρέπει να γίνει η φωνή των πολλών
Έχω το χρώμα στον ήχο μου
Απο το έμβλημα των πειρατών
Και θέλω μαζί μου τους πιο τρελαμένους
Να πάμε να ρίξουμε τον αρχηγό (κάτω κάτω)
Φαινομενικά τα κυβικά μας είναι λίγα
Μα κρατήθηκα μην χάσω την παρτίδα
Ό, τι αγάπησα με ρίζωσε εδώ
Για να κοιτάζω κάθε μέρα
Την ζωή μου με ελπίδα,
Να γελάω στην καταιγίδα
Δεν λάμπει σα πυγολαμπίδα
Σκάει σαν φωτοβολίδα
Μαύρη κηλίδα ρυτίδα
Δίπλα απ' το μάτι στην πυραμίδα
Πάρτο
Πάντα θα 'μαι στήριγμα στον πόνο σου
Πάρτο
Παντα θα 'μαι μήνυμα στο δρόμο σου πάρτο
Γιατί οι μαχητές ξέρουν να βγουν από τον πάτο
Πάρτο
Παρτο παρτο
Πάντα θα 'μαι στήριγμα στον πόνο σου πάρτο
Πάντα θα 'μαι μήνυμα στο δρόμο σου πάρτο
Γιατί οι μαχητές ξέρουν να βγουν από τον πάτο
Παρτο παρτο παρτο παρτο