Σε αυτό το δωμάτιο ήρθα μωρό εκεί πήρε τροφή το όνειρο μου
Ήταν πάντα φιλόξενο και καθαρό για να κάνω τον κόσμο δικό μου
Ήμουν αθώος και πιο δοτικός πριν να γίνω κομμάτι του δρόμου
Αυτό είναι προσωπικό μου, το δωμάτιο το παιδικό μου
Σε αυτό το παγκάκι, το πιο απόμερο γύρναγα και έκανα 8αρια
Εκεί κάθομαι όταν δεν νιώθω καλά και όταν θέλω να κάνω σενάρια
Γιατί δίπλα στην θάλασσα βλέπω καλύτερα, πιο καθαρά τα φεγγάρια
Εδώ κάτσανε τα πιο φεάγατα μυαλά και τα πιο ερωτευμένα ζευγάρια
Σε αυτή την μικρή γκαρσονιέρα στο κέντρο μύριζε λεβάντα κι ιβίσκο
Περάσανε τα χρόνια τα πιο τρελά και είχα γράψει τον πρώτο μου δίσκο
Είπαμε λόγια ενδιαφέροντα, πήρα το πρώτο μου ρίσκο
Εκεί πέρασα τον πρώτο μου έρωτα, που άλλον ακόμα δεν βρίσκω
Σε εκείνο το διόροφο νεοκλασικό που παλιότερα ήταν σχολείο
Πίσω από τους μπουφέδες σερβιρα καφέδες στους ήρωες των Εξαρχείων
Περνάω ακόμη από τον κήπο να δω τα λουλούδια να πιάσω την γύρη
Να δω τον Τζιπιτο, να ακούσω τον Έντι
να πω μια κουβέντα στον Μιρι
Και υπήρχανε μέρη που γίναν σταθμοί και τα αγάπησα από την καρδιά μου
Θυμάμαι από όπου ξεκίνησα, την αγάπη μου στην γειτονιά μου
Και εκείνα τα μέρη με ξέρουν καλά με το επίθετο και το όνομα μου
Εκείνα τα μέρη που δεν με ξεχνάν δεν τα ξέχασα με την σειρά μου
Και ποιός ξέρει μπορεί να περάσω μια μέρα, μια μέρα η μοίρα τα φέρει
Μπορεί να είμαι γερός και λίγο τυχερός να γυρίσω σε εκείνα τα μέρη
Να λέω ιστορίες για εκεί που έχω φτάσει και εκείνα που έχω καταφέρει
Τώρα ψάχνω να βρω την επόμενη στάση τι νέο ο χρόνος θα φέρει
Και ποιός ξέρει μπορεί να περάσω μια μέρα, μια μέρα η μοίρα τα φέρει
Μπορεί να είμαι γερός και λίγο τυχερός να γυρίσω σε εκείνα τα μέρη
Να λέω ιστορίες για εκεί που έχω φτάσει και εκείνα που έχω καταφέρει
Τώρα ψάχνω να βρω την επόμενη στάση τι νέο ο χρόνος θα φέρει
Δεν ξέρω αν έχω ταυτότητα ούτε με ψήνει η ενότητα
Γονείς μου βάφουν το δωμάτιο ροζ και είμαι μέσα στη αρνητικότητα
Ένα αγόρι και δύο κορίτσια αυτή ήταν η πραγματικότητα
Με λένε Νίκο και ακόμα και μέσα στο σπίτι ήμουν μειονότητα
Είμαι απτή Θράκη το κρύο μου κόβει τα πόδια με θάβει στην χόβολη
Από το πουρναλικ μέχρι τη Χρύσα και απτή Καλλιθέα στη μητρόπολη
Όλοι με τρόπο μου λέγανε "η φάση με την μουσική θα είναι ανώφελη"
Να θυμηθώ να τους στείλω προσκλήσεις
να' ρθουν να με δουν στην Τεχνόπολη
Κλείνω τα μάτια και όταν τα ανοίγω ξανά είμαι στην συναυλία
Κάνω πως όλα οκ και λέω τα κομμάτια μου παπαγαλια
Βλέπω στον κόσμο ένα νέο παιδί που
ακούει τον στίχο που λέω και δακρύζει
Και να νιώθω ντροπή γιατί ότι καλό έχω πάρει
μπορεί και να μην μου αξίζει
Αλήθεια, μα αυτό δεν σημαίνει ποτέ ότι αυτό είναι η αλήθεια μου
Η Ραπ θα πάρει το κεφάλι μου ναι, αλλά οι ράπερς θα πάρουν τα...
Στο τέλος της μέρας εγώ είμαι και η σανίδα μου και η καταιγίδα μου
Στο τέλος της μέρας εγώ είμαι με το τετράδιο και την ασπίδα μου
Λέω στη κοπέλα μου έλα να δεις τα στενά που το ζούσα μικρός
Μπορώ να σου δείξω το που μα ποτέ δεν μπορώ να σου δείξω το πως
Σε αυτό το παγκάκι μας κράζανε λέγανε "αυτοί θα είναι άφραγκοι πάντα"
Στο ίδιο παγκάκι ακόμα μας κράζουν και λεν "αυτοί βγάλανε φράγκα"
Μπορεί αν πεθάνω να κλάψει η Ελλάδα μα δεν θα το δω δυστυχώς
Τώρα θέλω τα λουλούδια μου, τώρα που είμαι ζωντανός
Δεν θέλω να φτάσω 60 να λέω "φαντάσου τι θα είχε συμβεί"
Φτιάχνω τους στίχους στο στούντιο
το στούντιο το φτιάξανε οι στίχοι μου
Ταβάνι δεν έχουν οι τοίχοι μου, αυτό θα το πάρω σαν νίκη μου
Ο Buzz έστειλε ένα κομμάτι και εγώ είμαι
εκτός θέματος γαμώ το σπίτι μου
Γιατί λέει για μέρη που αγάπησε και εγώ τίποτα δεν νιώθω σπίτι μου
Και ποιός ξέρει μπορεί να περάσω μια μέρα, μια μέρα η μοίρα τα φέρει
Μπορεί να είμαι γερός και λίγο τυχερός να γυρίσω σε εκείνα τα μέρη
Να λέω ιστορίες για εκεί που έχω φτάσει και εκείνα που έχω καταφέρει
Τώρα ψάχνω να βρω την επόμενη στάση τι νέο ο χρόνος θα φέρει
Και ποιός ξέρει μπορεί να περάσω μια μέρα, μια μέρα η μοίρα τα φέρει
Μπορεί να είμαι γερός και λίγο τυχερός να γυρίσω σε εκείνα τα μέρη
Να λέω ιστορίες για εκεί που έχω φτάσει και εκείνα που έχω καταφέρει
Τώρα ψάχνω να βρω την επόμενη στάση τι νέο ο χρόνος θα φέρει