Συρματο-περιφρουρημένοι χώροι μες το χώρο στρυμωγμένοι
Κι οι θεοί πεθάναν εδώ ή ξεχάσαν τι συμβαίνει
Χιλιομετρικές αποστάσεις με κάποιες στάσεις
Τιμή στο όνειρο επιβίωσης διαστάσεις
Μας γελάσανε μα μην ξεχάσεις να γελάσεις
Κάθε τόσο κάποιοι απ'έξω φωνάζουνε κάτι φράσεις
Που δεν καταλαβαίνω όμως μου γεννάν εντάσεις
Κι απαντώ με όση φωνή έχω να περνάς μη με ξεχάσεις
Κάποιοι σπόροι γεννηθήκαν εδώ
Κάποιοι σπόροι ήρθανε και μεγαλώσαν εδώ
Συνηθίσαν εδώ δε ξέρουνε για έξω απ'αυτό
Που και που τα βράδια τους μαζεύω και εξιστορώ
Ακαταλαβίστικα παραμύθια γι' αυτούς και αυτές
Για υπερ-τυχερούς που ζήσανε κανονικές ζωές
Άνετους ανθρώπους που πεθάναν από γηρατειά
Και γελάνε όλα μαζί μου που τους λέω ψέματα
Μα αλήθεια χαίρομαι και το κάνω για να δω χαμόγελα
Μα μέσα μου σπαράζω γιατί το'δα και δε το'ζησα
Κι έχει φτάσει ο κόμπος στο λαιμό μου μέσα
Υπογραφή αόρατος αυτόχειρας Αμυγδαλέζα
Οι μέρες μεγαλώσανε κι οι νύχτες εδώ πέρα δεν περνάνε
Ποιος θέλησε να φύγει από τον τόπο του
Να πάρουνε τον κόπο του και να τον κυνηγάνε
Αλήθεια πως να το εξηγήσουμε
Εκείνα τα παιδιά ακόμη ρωτάνε
Ρωτάνε πριν τους κλείσουνε τα μάτια τους για τελευταία φορά
Είναι καλά εκεί που πάμε?
Ποιο μονοπάτι σε πετάει πάνω στο κύμα
Ποιο κύμα σε ξερνάει στη λάσπη και το σύρμα
Ποιος θεός ευθύνεται για όσα πέρασες
Ποια οντότητα φέρει αυτό το κρίμα
Εδώ ετοιμόγεννες γεννάν στα παραπήγματα
Μωρά που μπουσουλάν σε χώματα και λύματα
Παιδιά που μέσα στη σκουριά παθαίνουν τέτανο
Θα τα νοιαζόσουνα αν φέραν φωτοστέφανο
Ή αν γεννιούνταν από μας στις κοινωνίες μας
Και δε ξαπλώνανε νεκρά στις παραλίες μας
Δεν ξηλώναμε απ'τη ρίζα τις ελπίδες τους
Και δε βομβάρδιζε το ΝΑΤΟ τις πατρίδες τους
Οι νοικοκύρηδες είναι εξοργισμένοι
Και θέλουν νάρκες και φράχτες κανείς μη μπαίνει
Κι αναρωτιέμαι αν αυτοί οι βολεμένοι
Θα ήταν πολιτισμένοι σε σκηνή στην Ειδομένη
Ή κλειδωμένοι σαν κακοποιά στοιχεία
Να τους πετάνε το φαί στην Ουγγαρία
Στην Ευρώπη στα δελτία τρομοκρατία
Τρομοκρατία απ'την αποικιοκρατία
Κι είναι η αιτία αυτοί και 'συ το αποτέλεσμα
Γι 'αυτού του κόσμου την κατάντια και το ξέπεσμα
Λες και δε νιώσαν' προσφυγιά κι είναι ειρωνεία
Νέα Προποντίδα και Νέα Ιωνία
Οι μέρες μεγαλώσανε κι οι νύχτες εδώ πέρα δεν περνάνε
Ποιος θέλησε να φύγει από τον τόπο του
Να πάρουνε τον κόπο του και να τον κυνηγάνε
Αλήθεια πως να το εξηγήσουμε
Εκείνα τα παιδιά ακόμη ρωτάνε
Ρωτάνε πριν τους κλείσουνε τα μάτια τους για τελευταία φορά
Είναι καλά εκεί που πάμε?