Από μικρή και όσο θυμάσαι τον εαυτό σου
Σου 'λεγαν πως ένας ιππότης θα σε σώσει
Πως εκείνος θα είναι πάντα εκεί για σένα
Θα φροντίσει κανείς να μη σε πληγώσει
Γνωριστήκατε γύρω στα 25
Σε γοήτευε που ζήλευε όταν έβγαινες
Και όσο περνούσε ο καιρός εσύ χανόσουν
Κλεισμένη σπίτι τα βράδια μαζί του έμενες
Φρόντιζες να'ναι καθαρά πάντα τα ρούχα
Δεν μιλούσες ποτέ άσχημα στο αγόρι σου
Υποχωρούσες μες τον παραλογισμό του
Και αυτό συμβούλευες να κάνει και η κόρη σου
Εκείνος ήταν σχεδόν πάντα κουρασμένος
Γεμάτος νεύρα απ' την δουλειά και από τα έξοδα
Και εσύ τον χάιδευες, τον έλεγες αγάπη
Γιατί έτσι σου 'παν πως εκφράζουμε τον έρωτα
Κι έβαζες πούδρα για να κρύψεις τα σημάδια
Κι όσοι ρωτούσαν τους έλεγες ότι σκόνταψες
Ήταν ευχάριστο στους γύρω και ντρεπόσουν
Να πεις αλλού ότι νευρίαζε και τρόμαζες
Γέμιζε ο φωταγωγός φωνές και κλάμα
Και μελανιές από παλάμες και από δάχτυλα
Και την επόμενη για να τον συγχωρέσεις
Σου 'στελνε μία ανθοδέσμη τριαντάφυλλα
Έψαχνες μήπως κάνεις λάθος εσύ
Και οι εκρήξεις του ήταν δικαιολογημένες
Πόσες φορές άλλαξες στάση απέναντί του
Μα οι αντιδράσεις του ήταν παγιωμένες
Είχες κρυμμένη μια βαλίτσα στο πατάρι
Σου είχε πει θα σε σκοτώσει αν τον αφήσεις
Αποφάσισες να φύγεις κάποια μέρα
Για τα παιδιά σου είπες να τον παρατήσεις
Σε έσπρωξε πάνω στον τοίχο, σε είπε βρωμιάρα
Ποιός θα προσλάβει μια άχρηστη πενηντάρα
Κι ενώ σε χτύπαγε με όλη του την δύναμη
Πιο πολύ πόναγες γιατί ένιωθες ανίκανη
Και η δυστυχία απ' έξω την πόρτα έξυνε
40 χρόνια μέχρι που εκείνη πέθανε
Στα τελευταία της τα νεύρα δεν αντέχανε
Στην γειτονιά υστερική όλοι την λέγανε
Χωρίς να ξέρουνε ότι η υστερία
Επινοήθηκε απ' την πατριαρχία
Αυτή είναι η στήριξη της κοινής γνώμης
Για όσες γλυτώσαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης
Όπως το έζησα απ' τα μάτια τα δικά μου
Όπως το έζησα απ' τα μάτια τα δικά μου
Όπως το έζησα απ' τα μάτια τα δικά μου
Ένα τραγούδι αφιερωμένο στην γιαγιά μου
Και η πόλη γέμισε ξανά με σιωπή
Και τραγουδάει συγγνώμη συννένοχη
Το συνηθίσαμε έτσι απ'την αρχή
Και πείστηκα ότι δεν ήμουν εκεί
Και η πόλη γέμισε ξανά με σιωπή
Και τραγουδάει συγγνώμη συννένοχη
Το συνηθίσαμε έτσι απ'την αρχή
Και η πόλη έμεινε ξανά σιωπηλή