Ήθελα τόσα να σου πω και τόσα να σου τάξω
Ήθελα να σε ψάξω, ήθελα να 'μαι θηρευτής
Είπα να μείνω σιωπηλός μα πως να το βαστάξω
Που να σταθώ ν' αράξω που να σταθείς να ονειρευτείς
Γυρέψαμε και οι δυο την ίδια φυλακή
Ιδανική να δραπετεύουμε απ'τα ρολόγια
Μα εσύ φοβήθηκες δειλή και κρύφτηκες εκεί
Που την αγάπη τη σκοτώνουν φόβοι και μοιρολόγια
Κλείσε την πόρτα και άσε με και πέτα το κλειδί
Μπαίνω παιδί και γέρασα λίγο πριν κοιμηθώ
Δεν εχω ακούσει τίποτα και τίποτα δε δεί
Κάνε το ραβδί σου ρόπαλο μα δεν θα θυμηθώ
Τρέχει το αίμα πλήγιασαν και οι δυο μου οι καρποί
Γιατί η σιωπή σου μου σφιξε τις χειροπέδες
Αν δεν βρεθούμε εκεί στο μνήμα που έθαψες την ντροπή
Ίσως αρχίσω να σε ψάχνω στους παλιούς τεκέδες
Μα ειναι τα μάτια μου τυφλά καλή μου
Και το κελί που κρύβω μέσα μου μυρίζει αιθάλη
Τα αφτιά κομμένα και έχασα μια νύχτα τη φωνή μου
Γι'αυτό σου στέλνω μήνυμα μέσα στο μπουκάλι
Βάζω στο μπουκάλι μου βενζίνη και στουπί
Όταν το βρείς να διαβάσεις την οργή μου
Κι αν νόμιζες πως έκλαψα μια νύχτα σαν κι αυτή
Φταίνε τα καπνογόνα που καίνε την πληγή μου
Βάζω στο μπουκάλι μου βενζίνη και στουπί
Όταν το βρείς να διαβάσεις την οργή μου
Κι αν νόμιζες πως έκλαψα μια νύχτα σαν κι αυτή
Φταίνε τα δακρυγόνα που καίνε την ψυχή μου
Ήθελα τόσα να σου πω και τόσα να σου φωνάξω
Ήθελα να σε κράξω ήθελα να 'μαι ποιητής
Είπα να γίνω ακίνδυνος μα πως να το βαστάξω
Που να σταθώ να αράξω, που να σταθείς να εκδικηθείς
Γκρεμίσαμε και οι δυο τον τοίχο του μυαλού
Μα εσύ αλλού χαράμισες κάθε σου πέτρα
Αυτή η ζωή σε θέλει μάχιμη και τσαμπουκαλού
Κοίτα σε σημαδεύουνε τώρα στα τρία μέτρα
Κλείσε τα μάτια μου λεγες θυμάμαι γελαστή
Έτσι αρχίζουν τα όνειρα έτσι τελειώνει ο χρόνος
Μα ο χρόνος δεν τελείωσε σαν να χει ξεχαστεί
Κι ενώ τα κλείσαμε μαζί εγώ τα βλέπω μόνος
Και τι δε μου 'χες ορκιστεί και τι δε μου 'χες τάξει
Μα τώρα η προδοσία σου σέρνεται χαμηλά
Παλιά φορούσες τίποτα τώρα φοράς μετάξι
Παλιά έκαιγαν βιβλία τώρα καίνε μυαλά
Μα είναι τα μάτια μου τυφλά, δε βλέπω απ' τους καπνούς
Κι ίσως να μην σε ακούσω πατώντας τη σκανδάλη
Μην ψάχνεις μήνυμα να βρεις στους πέντε ωκεανούς
Γιατί το χω στα χέρια μου ακόμα το μπουκάλι
Βάζω στο μπουκάλι μου βενζίνη και στουπί
Όταν το βρείς να διαβάσεις την οργή μου
Κι αν νόμιζες πως έκλαψα μια νύχτα σαν κι αυτή
Φταίνε τα καπνογόνα που καίνε την πληγή μου
Βάζω στο μπουκάλι μου βενζίνη και στουπί
Όταν το βρείς να διαβάσεις την οργή μου
Κι αν νόμιζες πως έκλαψα μια νύχτα σαν κι αυτή
Φταίνε τα δακρυγόνα που καίνε την ψυχή μου