(After laughter, comes tears
After laughter, comes tears)
Κάνω αρχή στο βιβλίο των ηρώων του δρόμου
Κι απλά βουτάω τη βελόνα μου μες στο μελάνι
Ρίχνω το φταίξιμο στο κάψιμο του αριστερου μου ώμου
Και στον ήρωα που μου 'φερε και τούτο το ντουμάνι
Στέλνω σήματα καπνού στης γης τα πέρατα
Στα μυαλά που ταξιδεύουν, στις ψυχές που ζουν στο χώμα
Σ' όσους κρύβουν, σαν κι εμένα, μέσα τους τέρατα
Που δεν έπαψαν και παίζουν ακόμα
Θα μεταλάβω με νερό και φωτιά από την Αυλώνα
Και θα χτίσω στο τραγούδι μου μια ψευδογέφυρα
Όταν γελάν οι ποιητές που γκρέμισαν τη Βαβυλώνα
Να με στέλνει μεταγωγή στη Κέρκυρα
Άφησα πίσω το ποτάμι απ'τη ζεστή λιωμένη πίσσα
Και τον κόσμο τον αγκάθινο τον μουσαντένιο
Θα νανουρίζω τη σκιά μου στη οδό Τοσίτσα
Αφού η ψυχή μου δεν χωράει σ'ένα τάσι μπακιρένιο
Θα ζωγραφίζω τους αγίους των Εξαρχίων
Με κάρβουνο αναμμένο ξεκομμένο απ'τα μυαλά μου
Κι όταν θα με τραβάνε για εξακρίβωση στοιχειών
Θα 'ναι καμμένα όλα τα ακροδάχτυλά μου
Θα στήσω δυο μνημονικά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας
Το ένα του Γρηγορόπουλου και τ' άλλο του Καλτεζά
Να θυμίζει σ'όποιον μπάτσο την είδε άντρας
Πως στο σχολειό τους είχαμε όλους στην καρπαζιά
Θα γράψω στίχους μετανάστες στα γραφεία της Δεληγιάννη
Και θα χτίσω το τζαμί μου Αχαρνών και Μαγνησίας
Να κατέβω ως την Πάτρα και μες στο λιμάνι
Θα εκτίσω μια ποινή, πάλι ως αντιρρησίας
Θα νοικιάσω μία γιάφκα κάπου στη Δαμάρεως
Και τα χτυπήματα μου θα 'ναι ραδιοφωνικά
Να μη με δέσουν και με σέρνουν
Ξανά μες στην Λουκάρεως
Αφού ο μετρονόμος δεν διώκει ποινικά
Θα κουβαλάω μαζί μου πάντα τον μπόγο μου
Απ' τα κελιά των Γρεβενών ως την Αγιά της Κρήτης
Θα υποστηρίζω, όχι σαν τους άλλους, τη ζωή μου με το λόγο μου
Όπως θα γούσταρε να κάνω και ο Δημήτρης
♪
Είπα να γράψω ένα βιβλίο για τους ήρωες του δρόμου
Σ' ένα βινύλιο απάνω σκαλισμένο
Κι όσο είναι δικό σου είναι και δικό μου
Κανείς πούστης δεν μας το 'χει χαρισμένο
Στο βιβλίο μας λοιπόν θα βρεις
Μπερδεμένα τα πιο παράδοξα όνειρά μας
Κι αν οι ήρωες στο τέλος του δρόμου είμαστε εμείς
Φταίνε τα ντουμάνια κι η ψυχασθένειά μας
Είπα να γράψω ένα βιβλίο για τους ήρωες του δρόμου
Σ' ένα βινύλιο απάνω σκαλεσμένο
Κι όσο είναι δικό σου είναι και δικό μου
Κανείς πούστης δεν μας το 'χει χαρισμένο
Στο βιβλίο μας λοιπόν θα βρεις
Μπερδεμένα τα πιο παράδοξα όνειρά μας
Κι αν οι ήρωες στο τέλος του δρόμου είμαστε εμείς
Φταίνε τα ντουμάνια κι ψυχασθένειά μας
(After laughter, comes tears)