Θέλω να γράψω για έναν κόσμο που θα αλλάξει
Και να ταιριάξω λέξεις διαφορετικές
Να γίνω στίχος που μπορεί να σε τρομάξει
Πάνω στο άσπρο σου να πέσω σαν λεκές
Δεν είμαι άρρωστος ούτε φυλακισμένος
Η κοινωνία είναι εκείνη που νοσεί
Κι αν φύγω μέρα μεσημέρι ματωμένος
Ο εγκλωβισμένος απ' τους δυο μας θα είσαι εσύ
Θέλω να γράψω για έναν κόσμο που θα γιατρευτεί
Κι αν δεν το κάνει, ας πεθάνει στην προσπάθεια
Όχι για 'κείνον που στα σίγουρα έχει βολευτεί
Κι υπερασπίζεται τη βία με την απάθεια
Η επιλογή μου είναι το μόνο μου προνόμιο
Κι όσο εσύ θα προτιμάς να το βουλώνεις
Εγώ θα βρίσκομαι στ' άλλο το πεζοδρόμιο
Έτσι απλά να κοιτάς που με σκοτώνεις
Θέλω να γράψω για έναν κόσμο χωρίς θύματα
Από επικινδύνους προστάτες ιδιοκτησίας
Οι μπρατσαράδες που τα μόνα τους καυχήματα
Έχουν να κάνουν με επιθέσεις αιματοχυσίας
Δεν είμαι άνθρωπος του μίσους, με ενδιαφέρει
Η αλληλεγγύη, η κατανόηση, το ήθος
Μα όλο στέκομαι μπροστά από ένα μαχαίρι
Που κάνει βόλτες ένα χέρι, ένα στήθος
Θέλω να γράψω για έναν κόσμο χωρίς σύνορα
Χωρίς πληγές πάνω στη γη με ικανότητα
Να μη χρειάζεται συνθήματα παρήγορα
Πράσινη κάρτα, φύλο και ταυτότητα
Θέλω να γράψω για έναν κόσμο πιο ακίνδυνο
Και προσπαθώ να καταλάβω
Είμαι απειλή; Με θεώρησαν επικίνδυνο;
Θέλω να γράψω μα δεν ξέρω αν θα προλάβω
Ό,τι κι αν γράψω όμως, δεν θα σκορπίσει τρόμος
Πλάι σε βιτρίνες με καλλυντικά και ενδύματα
Ό,τι και αν γράψω όμως, δεν θα γεμίσει ο δρόμος
Με ανθρώπους ψεύτικους και αληθινά κοσμήματα
Ό,τι και αν γράψω όμως, θα επιβάλει ο νόμος
Περαστικούς να καταγγέλλουν πως την ψώνισα
Ό,τι και αν γράψω όμως, βαριά σαν λεμιτόμος
Μην τους πιστέψεις αν σου πουν πως αυτοκτόνησα