Έχω χαθεί με' στις σκέψεις μου
τον τελευταίο καιρό
έχω ένα μόνιμο άγχος κατάθλιψη
και ένα διέξοδο πιο φανερό
και εσύ με ρωτάς τι κάνουμε σήμερα
και άμα μπορώ
να 'ρθω να σε βρω
μια φυλακή ζούμε αγάπη μου
χωρίς τα σίδερα
και έξω από την πόρτα φρουρώ
κι όμως. Από το μπαλκόνι μου
βλέπω μια φάλαγγα σε οργασμό
επινίκιο με σημαιάκια
Εργασία κατοίκων
Και μειωμένο ενοίκιο
με σκοπευτές στην ταράτσα μου
άρματα μάχης στεφάνια
επισήμους και αγήματα,
Αυνανιζόμαστε κάτω από drone
και κυκλοφορούμε
μόνο με μηνύματα, έχουμε πόλεμο
κάτω από τις γέφυρες
λίγο πριν έρθουν για κλείδωμα
ζούμε με μαύρες
Σακούλες πτωμάτων
Με δανεικά και επίδομα
. Δίπλα ο γείτονας παραμονεύει
με προσευχές στο ντιβάνι
, όταν τις νύχτες
Κοιμούνται οι μπάτσοι
Τότε (τότε) ξυπνούν οι ρουφιάνοι
και εμείς λογοκρινόμαστε
δήθεν για βία μα βία βρομάε
ο πλανήτης τους
Σφίγγουν κλειδιά
Στις γροθιές τους κορίτσια
Για να γυρίσουν το βράδυ
Στο σπίτι τους. Πώς να στα κάνω
Ελαφρύτερα, μείνε μην φύγεις
Νωρίτερα και εγώ φοβάμαι
Αν σε κάνει αυτό λίγο
Να νιώθεις καλύτερα.
Όταν απλώνω το χέρι μου
Να σε αγκαλιάσω χαμογελάς
Δεν κάνεις μια κίνηση απότομη πίσω
και με φιλάς.
Και αν απ' την όψη μου μόνο
φαίνομαι απλά ιδιόμορφος
είσαι ο καθρέφτης
που πάντοτε μέσα του
γίνομαι λίγο πιο όμορφος
Όσο φοβάμαι μην έρθει μια μέρα
που θα είμαστε μόνο κενά, που θα συνηθίσουμε να μην βρισκόμαστε
και δε τα πούμε ξανά, τόσο με κάνεις
πιο άτρωτο πάρε το χέρι μου κράτα
το να κοιμηθούμε κι απόψε αγκαλιά
να μην θυμίζουμε θάνατο
Έχω κλειστεί στο δωμάτιο
Και προσπαθώ να κρυφτώ
Κι όσο αρχίζω να μοιάζω σ 'εκείνον
τόσο μου μοιάζει και αυτό
και εσύ με ρωτάς τι κάνουμε σήμερα
και άμα μπορώ να 'ρθω να σε βρω επιβιώνουμε αγάπη μου
λίγο πιο μίζερα
κάτω από τόνους μπετό γιατί
φτιάξαμε τοίχους τριγύρω μας
όλοι και γίναν οι τοίχοι κελί μας, προαυλισμούς υπό όρους
και κράτηση μέχρι να λήξει
η ποινή μας με κλειδαριές
στην εξώπορτα κάγκελα
Γύρω μας, κάμερες φράχτες
και σύρματα.
Εκσπερματώνουμε πάνω
σε οθόνες και ψαχουλεύουμε
λύματα τώρα πριν την
συσκότιση κλείνουν μικρόφωνα
μέχρι να σβήσει η φωνή μας, μα τα
τραγούδια μας έχουν ψυχή
γιατί κουβαλάν την δική μας.
Νόμος και τάξη σκυμμένα κεφάλια
και πάντα υπάρχει ο πιστός
που υπακούει
κι αν είπα απόψε να γράψω
δυο λόγια
το κάνω γιατί κανείς δεν
μ 'ακούει σήμερα
την μοναξιά στην θυμίζουν
οι άνθρωποι σε έναν πεζόδρομο
τις Κυριακές τους.
Στην γειτονιά μου υπάρχουν παιδιά
που δεν γελάνε ποτέ τους
Πώς να στα κάνω λιγότερα,
Τι να κρατήσω για αργότερα.
Και εγώ φοβάμαι πως θα έρθει
μια μέρα που όλα θα γίνουν
χειρότερα.
Όσα προσπάθησα μέσα στην
μνήμη μου
τόσο καιρό να τα θάψω, πρέπει
να ζήσω
δυο φορές και όχι απλά να τα
γράψω κι αν απ' τους στίχους
μου μόνο, φαίνομαι απλά
ιδιόμορφος είσαι ο καθρέφτης
που πάντοτε μέσα του γίνομαι
λίγο πιο όμορφος