Ε απόψε θα αφήσω τα ποιήματα όσο περνάω από τον Αχέροντα
Κάποτε έγραφα μόνο για κάγκελα τώρα μιλάω και για έρωτα
Τι κρύβω μέσα μου κάποιοι ρωτάνε και πως τ' αντέχω
Ντάξει, για να αντέχω τα κρύβω μέσα μου χωρίς όλα αυτά τι θα έχω
Πάω στον κόσμο τους ότι μου ανήκει να πάρω χωρίς να πνίγω
Και επιστρέφω στον κόσμο που ανήκω εγώ
Στις νύχτες που έπαψα να μεταφράζω σιωπές επιτόπου
Και δεν χρειάστηκε να βάλω χέρι στην τσέπη του κάθε ανθρώπου
Είδα να χάνονται εκείνα που είπα πως θέλω και εγώ να αγαπήσω
Κάτω από σκόνες βελόνες και φάρμακα με ένα παρόν παρόν και πίσω
Πίσω απ τα λόγια μου κρύβονται δαίμονες ένα ποτάμι χωρίς γυρισμό
Και εγώ σε μια κόλλα χαρτί παλεύω με τον εγκλεισμό
Ως που ξημέρωνε και ένα κομμάτι μου πάντα χανότανε πολύ μεγάλο
Κάθε μου φόβο έκανα στίχο να με γλυτώσει από έναν άλλο
Και έγινα πέτρα που σμίγει ποτάμια μέσα στην λύπη μου
Μα ίσως να βρήκα επιτέλους το σπίτι μου
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω την λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Ήμουνα ανήμπορος πάνω σε εκείνα που είχα για χρόνια θαμμένα
Είχα γεμίσει στιγμές μα είχα χάσει εμένα
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω την λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Έγινα δαίμονας γιατί φοβήθηκα ως την στιγμή που κουράστηκα
Και έφτασα εδώ στις φωνές των ανθρώπων να μοιραστούμε τετράστιχα
Απόψε κλείνω πληγές σε ένα σώμα από εκείνες γεμάτο
Και έχω μια ελπίδα πως λίγο μελάνι αρκεί
Για να κρύψω ο,τι θέλω από κάτω
Απόψε ξέμεινα μόνος μου δίχως πυξίδα μα δεν φοβάμαι μπροστά του
Ό,τι πω θα το πάρει μαζί στα φουσκωμένα νερά του
Έχουν γεμίσει σημάδια τα χέρια μου από τις τσιμπιές
Και δεν φεύγουν με τίποτα
Κι όπου ακουμπάω πονάω μα γράφω γράφω γράφω και ας είναι ασήκωτα
Ερωτευόμουν τους στοίχους μου πάντα και όσο αν με έχουνε κουράσει
Όταν κοιτάζω τον βέβηλο μέσα στα μάτια βρίσκω ξανά τον Θανάση
Μεγαλώσαμε ντάξει δεν κλαίμε τώρα περνάω και εγώ τα σαράντα
Ό,τι αγγίζω το ξέρω σαπίζει μα ότι αγαπώ θα είναι για πάντα
Αναλαμβάνω λοιπόν την ευθύνη κι αν δεν μου βγαίνει μια μέρα η φωνή
Ο μεγαλύτερος φόβος μου να έρθει ακάλεστος
Να μετρηθούμε πάνω στην σκηνή
Καμία φορά με πονάνε οι πληγές από τις μάχες εκείνες που αρνήθηκα
Στην πρώτη αγάπη στο πρώτο τραγούδι στην πρώτη φορά που τρυπήθηκα
Και ήμουνα ανήμπορος κόντρα σε εκείνα μέσα στην λύπη μου
Μα ίσως να βρήκα επιτέλους το σπίτι μου
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω την λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Ήμουνα ανήμπορος πάνω σε εκείνα που είχα για χρόνια θαμμένα
Είχα γεμίσει στιγμές μα είχα χάσει εμένα
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω την λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Έγινα δαίμονας γιατί φοβήθηκα ως την στιγμή που κουράστηκα
Και έφτασα εδώ στις φωνές των ανθρώπων να μοιραστούμε τετράστιχα
Απόψε κλείνω πληγές σε ένα σώμα από εκείνες γεμάτο
Και έχω μια ελπίδα πως λίγο μελάνι αρκεί για να κρύψω
Ό,τι θέλω από κάτω
Απόψε ξέμεινα μόνος μου δίχως πυξίδα μα δεν φοβάμαι μπροστά του
Ό,τι πω θα το πάρει μαζί στα φουσκωμένα νερά του
Έχουν γεμίσει σημάδια τα χέρια μου από τις τσιμπιές
Και δεν φεύγουν με τίποτα
Κι όπου ακουμπάω πονάω μα γράφω γράφω γράφω και ας είναι ασήκωτα
Ερωτευόμουν τους στοίχους μου πάντα και όσο κι αν με έχουνε κουράσει
Όταν κοιτάζω τον βέβηλο μέσα στα μάτια βρίσκω ξανά τον Θανάση
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω την λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Ήμουνα ανήμπορος πάνω σε εκείνα που είχα για χρόνια θαμμένα
Είχα γεμίσει στιγμές μα είχα χάσει εμένα
Ακολουθούσα σκιές για να πάρω την λάθος απόφαση
Όπου κι αν έπεφτα να κοιμηθώ θα ξυπνούσα συνέχεια στην κόλαση
Έγινα δαίμονας γιατί φοβήθηκα ως την στιγμή που κουράστηκα
Και έφτασα εδώ στις φωνές των ανθρώπων να μοιραστούμε τετράστιχα