As botellas de whisky baleiras
Nun curruncho da habitación
De lado nun colchón mollado
Tapado cun edredón vello e cotrañento
Está el durmindo co corpo cheo de negrós
Que nin sabe que fixo
E os restos de comida en descomposición
Fan esta paisaxe, este bodegón de merda
De lixo, de desilusión
Esta imaxe de futuro perdedor que vai por dentro
E que non se ve porque tá cocendo
E pouco a pouco papa o teu talento
Envenenando o pensamento
E vai a máis, a máis, a máis, a máis
E xa non sae, non sae, non sae, non sae
A cara encarnada e o nariz hinchado
Os poros abertos e os dentes partidos
Os ollos brillantes mirando a ningures
Adiante fresadora de sentimentos
O sangue seco nos peteiros
É o primeiro sabor do día
E mentres saborea pensa como será a seguinte ostia
Poeta do carallo!
Cando o silencio o fai come-lo coco
Cada quen é o seu propio médico anestesista
E vai a máis, máis
Futuro perdedor que vai por dentro
E que non se ve porque tá cocendo
E pouco a pouco papa o teu talento
Envenenando o pensamento
E vai a máis, a máis, a máis, a máis
Mañá nunca chega porque sempre é mañá
E os armarios gardan as reservas de coñac
A porta endexamáis abrirá
Porque ninguén peta onde non ten que petar
Esa caixa que está embaixo da cama
Esquencida garda enterrada outra vida
Un pasado antes de cuspir cara arrib
Aafogado por unha rutina cativa
Non quere saúde nin busca saída
Encheuse de todos e quedou ca bebida
O tempo vai a modo e foza na f'rida
E non hai castigo que xa non reciba
Futuro perdedor que vai por dentro
E que non se ve porque tá cocendo
E pouco a pouco papa o teu talento
Envenenando o pensamento
E vai a máis, a máis, a máis, a máis
Xa non sae, non sae, non sae, non sae
E vai a máis, a máis, a máis, a máis
Xa non sae, non sae, non sae, non sae
E vai a máis, a máis, a máis, a máis
Xa non sae, non sae, non sae, non sae
E vai a máis, a máis, a máis, a máis
Xa non sae, non vai, non sae, non vai
E xa non sae, e vai a máis, a máis