De eerste keer dat ik je zag Je snelle blik, je mooie lach Je handen op de reling van de brug Je haren golvend op je rug In een stad waar ik nooit geweest was In een staat die ik nooit bedacht had Je riep me zonder woorden naar je toe, naar waar ik hoorde Ik kwam met beide ogen open bij jouw valkuil aangelopen Ik viel voorover en werd opnieuw geboren Ik won omdat ik verloren was Je nam me mee op wilde reizen Op de toppen van je zinnen Waar het niet meer ging om winnen Of om wat dan ook bewijzen Waar het leven zelf gebeurde Ik het niet hoefde te dwingen Waar het dansen en het zingen En waar alle mooie dingen De dagen toverkleurde En net zo snel ging het voorbij Zoals je kwam verliet je mij Ik genoot met de verwondering Waarmee ik ook ten onder ging Het was weg, alsof het nooit gebeurd was Alsof jij mij nooit getoverkleurd had Maar nog weken bleef ik zweven Niet eens zozeer in 't openbaar Ik verstopte het wel ergens, maar Diep van binnen bleef je leven En dat trok me door de dagen Langs de mensen, langs de klagers Uitvreters, kilometers, angstzweters, beterweters Het was simpel te verdragen Wat kon mij nou nog gebeuren Jij had mij meer Toverkleuren Toverkleuren