Przeczystej wody chciałabym nabrać
Ze studni we dworze,
Lecz jej pilnuje żmij przeklęty.
Przepadnij zły stworze!
Zęby szczerzę, jadem pluję
Lico budzi strach.
Mego skarbu tu pilnuję,
Śmiałków poślę w piach.
Dwie moje siostry były tu wcześniej,
Lecz z niczym wróciły.
Teraz ja pójdę – strach serce ściska.
Żmij straszny, przebrzydły!
Moja studnia, moja woda.
Wszystko moje, moje!
I ta również, która wodę
Weźmie tutaj – moja!
Stwór ten ohydny wodę daruje,
Lecz muszę przyrzec mu.
Być jego żoną – żoną na wieki.
Nieszczęsny losie mój!
Jeśli będziesz ślubowała,
Moją wodę będziesz brała.
A więc zgoda – bierz do woli
Wodę, co uzdrawia.
Bierz do woli, ale w zamian
Musisz moją zostać.
Dzisiaj ślubu czekaj miła.
Przyjmę swoją postać.
Kiedy księżyc wzejdzie w niebo,
Wszystko skryje ciemność,
Ja pod drzwi twoje podejdę.
Miej mnie wtedy wpuścić czelność.
(Oryginalny tekst ludowy)
Za ogródkiem na topoli kukaweczka kuka,
Serce moje rozżalone bez ustanku puka.
Oj, nie pukaj serce moje.
Próżne twoje niepokoje!
Otwieraj ma żono, boś mi ślubowała!
Lecz wstręt swój ukryj, ma miła.
Skóra żmijowa wnet ze mnie opadnie.
Czar prysnął – to północ wybiła.
Jakżeś przecudnej urody, mężu!
Miłość wyznaję ci.
Chcę już na zawsze takim cię widzieć.
W ogniu niech spłonie czar!
Wężową skórę ogień połyka,
Trawi ją, niszczy, pali.
Coś najlepszego mi uczyniła?
O, moja piękna pani!
Moje niecne czyny przeszłe
Jeszcze przez czas jakiś
Miałem co dzień w skórze węża
Cierpieniem odpłacić.
Teraz muszę w świat wyruszyć.
Żegnaj mi na zawsze!
Cierpieć będziesz – i ja także.
Nigdy mnie nie znajdziesz!
(Oryginalny tekst ludowy)
Oj dyna, ta dyna
Ta dana, dynecka
Oj, płakana moja
Kazda godzinecka