Hafif rüzgarlı bir gece
Adımlarım emin kendinden
Bu her dilde acı demek
Elim cebimde yüzüm yere yakın
Kafamda canlanan manzaradan cehenneme bakın
Öyle bomboş sokaklar öyle siyah beyaz
Önce selam verdim büfeye yarımağaz
Birkaç adım daha attım Karanlığa doğru
Körlerle karşılaştım aydınlığa boğulup
Telefonumu çıkardım bir şarkı açtım
Etkilenmiş bi abi yanıma oturup birasını açtı
Sonra başladı anlatmaya nasıl kaybolduğunu
Bu Şehr-i İstanbulun büyük bir şans olduğunu
Eliyle gösterdi kız kulesini
Ve paramparça ettiği bir resimi
Paramparça olmuş ailesini
Biraz titredi ayarlayamadı tiz sesini
Dört gözle arasa bile bulamadı kimsesini
Bense izleyebildim sadece dalgalı denizi
Mehtabı, iç sesimi
Bu çığlığın dinmesini
Aksine bastırdı tüm sesler üstüme
Şimdi gel de hasretten bahset dünyaya küsmüşe
Gözleri doldukça daha çok anlattı
Önceden gökdelenler dikermiş şimdi atlarmış
Hatta elleri çatlamış sıva karmaktan
Şimdi akıtan damdan habersiz yola bakmakta
Her uyandığı gün bir kovan artmakta
3 kişi tarafından dövülmüş arka otoparkta
Eli yüzü yara bere içinde uyuduğu kaldırımda
Hayali şu köprüden diğer dünyaya geçmekti
Daldım geceye oysa tek istediğim
Beşiktaş iskelesinde 2 bira içmekti
Atlamış aşağıya