þú býrð í gluggunum á móti,
í húsi sem er úr grjóti,
En svo vel innréttað að þar skín allt úr gulli.
Og þú þykir köld sem veggirnir.
En ég veit að þú ert eins og húsið,
Gimsteinn undir krákasvörtum kolli,
Og augun þau varpa neongylltu ljósi,
Sem lýsir þó aldrei upp andlitið.
Og á næturna mig dreymir,
Að þú hvíslir til mín,
Að þér hafið verið rænt af manni
Sem girndist augu þín.
Og á næturna mig dreymir,
Að hann rækti aldintré
Og þyki þú góður áburður.
Og nú grafinn djúpt, djúpt ofan í garði,
Undir aldintré með vondu bragði,
Og þó þú hvílir við þess rætur
Ber það engan ávöxt,
því einmana stúlkur eru aum næring fyrir aldintré.
Og ég veit að þú ert eins og aldintréð,
Visnuð eftir ævilanga vanrækslu,
Plantað niður á sama staðnum endalaust,
Og bíður þess að springa út.
Og á næturna mig dreymir,
Að þú hvíslir til mín,
Að þér hafið verið rænt af manni
Sem girndist vöxt þinn.
Og á næturna mig dreymir,
Að hann vanræki aldintré
Og þyki þú góður áburður.
ég hef aldrei yrt á þig,
Og aldrei tekið bita af þér.
En af hverju stend ég þá hér með skóflu í hönd
í opinni gröf og leggst niður við hliðina á þér,
Og breiði yfir okkur.
Og þó ég andi aldrei aftur,
þá verð ég öruggur hér.
Og þó ég hugsi aldrei aftur,
þá verð ég öruggur hér.
Og þó ég kafni í ófrjórri mold,
þá verð ég öruggur hér í örmunum á þér.