خیابون کف کفشات همه چیو می بینی
همون موقع که واسه زنده موندن مون می میریم
بد میشه حالت وقتی دستامونو می گیری
پشت سرم راه بیفت، خبری نی اَ داف و بیکینی
اندوه چهره ها رو برا خیلیامون راهی نبود
دستامون چرا ولی کله هامون خالی نبود
آدما رد میشن از هم متلاشی
دنبالِ تیکه های خودمم
آره داشی، حال شون خوب نمی شه
پَ می زنن یادشون بره
همیشه بود تو کارشون گره
کسی نبود عشقو یادشون بده
تماشاچی ام به ظلم قدرت
فکر نکنم یادشون بره
تو مشتم مردم زیر پنجه های غربت
خیابونو تار می دیدم؛ لحظه هامو فرصت
ببینم لای پات چقده بچه جون
پشت میکروفونم میدن گنده هاتون سر تکون
نمی رسه حق تون به دست تون نیاد به زبون حرف تون
یقین دارم انشاالله شماها چیه فرض تون
انقد صبر کنید تا برین تو قبرتون
خوب می دونم شماها با ماها چیه فرق تون
من مست بطری های خالی، هنوز الکله تو خونم
خواستم فکر نکنم بهش حالا نمی تونم
گاهی خیلی بالاام، گاهی پخش زمین
رپ می کنم هنوز وقتی کف خیابونم
دور شدم از آدما
بی سرصدا
چی گذشت سرِ ما
هر سکوت، هر نگاه
هر ندیده، هر صدا
میشه رفت تو عمق درد
میشه رد با خنده ها
سِر شدم از بس که بد بود
قدمامون پُره فرق بود
می رسم بهش هر چقدر دور
راه می رفتیم، راه می رفتیم
داشتیم به گا می رفتیم
ما محکوم به نواییم
پِی همصدا می رفتیم
زدن و زدی پاچیدی یا نه؟
بهم بگو پسر؛ شبا تو خیابون خوابیدی یا نه؟
اسمتو بگو بهم شاید شدیم هم قدم
می خواستم خوار بدخواه رو بگام
ولی خب چیز دیگه ست دغدغه ام
ببین این رفیقمه عُمَر؛ بچه ی کاره
از چشا می چکه جوهر
می فروشه تو دستش بختتو
خواب بودی بُردن نفتتو
توی طبقه موندی
اونام آوردن پایین تر سقفتو
بیانم آزادی، نمی خوام آزادی بیانتو
نپرسیدم چرا چون می دونم جوابتو
معلق بین زمین و هوا مث اعدامی
قلمم شده ماشین زمان
ندیدم خودم جور کردم برا بقیه مرام
نیومد به تن بی لباس رخت فرم قانون
کثافت گرفته این شهرو هرچقدر بباره بارون
تو دلم دو دلم چی میشه باز بعدِ خنده هامون
زینت زخمه اون زور رو تن بچه ها
راه صافو میری تو ولی ما سرتاسر راه مون
پُر چاله بود گاهی وقتا
خوشی زد زیرم، گاهی ناله بود
گاهی وقتا پیچیده بودم به هم؛ گاهی ساده بود
جفت چشام پاره بود یه جای دور قرارمون
یه حال خوب، عشق باشه جای پول
قد می کشید بیش تر؛ حیف که تو سایه بود
نهالم از همین امروز تا پخش آخرین ترانه ام
می نویسم رها شی، می نویسم رها شم
محکوم به وصف حقیقت این جهانم
من مست بطری های خالی، هنوز الکله تو خونم
خواستم فکر نکنم بهش حالا نمی تونم
گاهی خیلی بالاهام، گاهی پخش زمین
رپ می کنم هنوز وقتی کف خیابونم
دور شدم از آدما
بی سرصدا
چی گذشت سرِ ما
هر سکوت، هر نگاه
هر ندیده، هر صدا
میشه رفت تو عمق درد
میشه رد با خنده ها
سِر شدم از بس که بد بود
قدمامون پُره فرق بود
می رسم بهش هر چقدر دور