ที่สถานีรถไฟในช่วงเย็น
ท่ามกลางผู้คนเดินทางวุ่นวาย
ทั้งที่คนมากมายแท้ ๆ แต่ใจของฉัน
ทำไมมันจึงเหงาไม่เข้าใจ
รอบกายเต็มไปด้วยเสียงรบกวน
แต่ทำไมกันฉันกลับไม่ได้ยิน
เสียงที่ดังในใจเล็ก ๆ จากความคิด
เรียกร้องให้ฟังบางอย่างภายในหัวใจ
หันไปมองท้ายแถวไกล ๆ ได้พบเจอเธอ
แม้ว่าเรานั้นยืนกันคนละแถวแต่คล้ายว่าตอนนั้น
เหมือนมีปาฏิหาริย์ เพราะว่าเสียงหัวใจของฉัน
เต้นดังรัว ๆ จนไม่อาจปล่อยให้เธอนั้นหายไป
ต้องทำยังไง ให้เธอนั้นได้รู้
ฉันต้องชอบเธอมากกว่านี้อีกสักเท่าไร
กว่าความในใจข้างในจะส่งไปถึงตัวเธอ
เพราะความรู้สึกที่มี ลึก ๆ ข้างในจิตใจ
ฉันไม่อาจบอกเป็นถ้อยคำที่ตรงกับใจ
แล้วต้องมองเธอนานกว่านี้อีกสักเท่าไร
ให้ตาคู่นั้นบังเอิญจะหันมาเจอ
ยังรอจะบอกออกไป ว่าคิดยังไงกับเธอ
ว่าคน ๆ นี้ชอบเธอมากที่สุดในโลกนี้เลยรู้มั้ย
ผู้คนเดินเรียงรายต่างขึ้นลง
แต่ละคนคงมีทางที่ต้องไป
แม้โชคชะตาปลายทางจะต่างกันไป
ขบวนรถไฟต่างเต็มไปด้วยเรื่องราว
ผู้คนเต็มจนแน่นขบวนไม่ว่าเป็นใคร
ก็ต่างถูกเบียดฉันเองก็เกือบจะหายไปจากนั้น
รู้ตัวเองอีกที เหมือนว่ามีใครยืนข้างกัน
ถูกลมหายใจบาง ๆ ของใครสักคน
ใกล้จนได้ยินเบา ๆ เมื่อหันไปเป็นเธอ
ฉันต้องภาวนาต่อไปอีกสักเท่าไร
รักครั้งนี้ของฉันจะได้สมหวังสักที
ไม่ขออะไรอีกเลย ขอแค่ได้คุยกับเธอ
ขอแค่เพียงสักครั้ง แค่ให้ฉันได้พูดออกไป
แล้วต้องรอไปนานกว่านี้อีกสักเท่าไร
เฝ้ารอในสักวัน ให้สิ่งที่ฝันเป็นจริง
เพราะรู้ว่าอีกไม่นาน ก็ถึงปลายทางสุดท้าย
มันคงจะเศร้าเกินไป ถ้าฉันไม่ได้ทำเหมือนดังที่คิด
อาจเป็นเพียงเสี้ยววินาที
อาจจะเหมือนเวลาแค่นิดเดียวเอง
เพื่อความสุขฉันยอมทุกอย่าง
ฉันต้องชอบเธอมากกว่านี้อีกสักเท่าไร
มันคงมีสักวันจะส่งไปถึงตัวเธอ
วันคืนที่ยังเฝ้ารอ แค่ฝันว่าได้เจอะเธอ
แม้ไม่อาจจะบอกเธอไปว่า I Love You
ฉันต้องชอบเธอมากกว่านี้อีกสักเท่าไร
กว่าความในใจข้างในจะส่งไปถึงตัวเธอ
เพราะความรู้สึกที่มี ลึก ๆ ข้างในจิตใจ
ฉันไม่อาจบอกเป็นถ้อยคำที่ตรงกับใจ
แล้วต้องมองเธอนานกว่านี้อีกสักเท่าไร
ให้ตาคู่นั้นบังเอิญจะหันมาเจอ
ยังรอจะบอกออกไป ว่าคิดยังไงกับเธอ
ว่าคน ๆ นี้ชอบเธอมากที่สุดในโลกนี้เลยรู้มั้ย