Han Einar frå kysten langt vest langt nord Vart sekogåtti år det var vel i fjor Aleine han budde i gamalt hus E trur han må ha visst noko om lengt Om vinterkledd hjarta evig ventand på ein vår U-utsprungi kjærleik i drauman frå i går Bærand på ei soge om seg sjøl, om sitt liv Som ingen i bygde fekk ta del i Du kunna vorte flyktning i eige land Du stille fjord Du blenkjande vinterspigjil Langt vest, langt nord Drøymde du Einar at det skull koma ein dag Du skulle reise te ein by te ein anna stad Der du kunna leggji hjarte i åpe hand La iskrystallen smelte, renne ut i sand Å gje næring te ei rose, raud og rank Du kunna gje burt te ein framand mann Som skulle kjent det nett slik som du Å våge la gnist bli te brann Du kunna vorte flyktning i eige land Du stille fjord Du blenkjande vinterspigjil Langt vest, langt nord For åre dei gjingo så stilt forbi Som fysste isen om hausten, skjør og fin Du varsamt let deg byggji inni Det var tryggast slik, evig vintertid Alle våra som kom og freista deg ut Mai sto og lokka, kom Einar gut Men du våga'kji gje slepp, du våga'kji tru Du prøvde nok Einar, men valde å snu