Έδωσα τη πένα μου στη μούσα μου
Της λέω ορίστε, η στιγμή ήρθε
Γράψε και εσύ μία φορά για το ποιος είμαι
Έχω βαρεθεί να σε ψάχνω σε κάθε μου στίχο
Είναι αστείο, σε νιώθω δίπλα
Τι κι ας απέχουμε όσο η Γη από τον Ήλιο
Άντε ξεκίνα, γράψε ένα ποίημα ακόμη
Σαν εκείνα που μου 'δωσες την δύναμη
Να γράψω αν δεν με σήκωνε η Αθήνα
Και πες τους μέσα όλη την αλήθεια
Κι όπως πάντα από του νου μου
Το συρτάρι βγάζει ένα σκαμνί και κάθεται
Τι φαντάζεται με το μυαλό της αχ και να 'ξερα
Πρώτη φορά που τη χαζεύω έτσι άφοβα, πάντα γκρινιάζει
Μην κοιτάς εδώ πίσω γιατί πειράζει
Έχει απορροφηθεί και είναι τόσο όμορφη
Της το 'χα πει ποτέ πριν γίνουμε όμηροι του χρόνου
Πόσο την αγαπώ, και πως θα είναι το μωρό μου
Όσο βρίσκω δύναμη να τη κρατάω στο μυαλό μου
Και ξεκίνησε, ένα ευχαριστώ δεν μου 'χεις πει
Που είμαι η κλωστή και δεν έχεις τρελαθεί
Ένα αντίο μου χρωστάς, σε έμαθα να αγαπάς, τι άλλο θες
Πώς να είμαστε μαζί αφού με πουλάς για ένα χαρτί κι ένα στιλό
Δεν σε μισώ όσο πιστεύεις, απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς
Το ξέρεις, εσύ φταις με έχεις ανάγκη μα δεν με θες
Τι να σου λέω; Είναι στιγμές που σ' απεχθάνομαι
Μετά κάτι μου λες, και όλα φτιάχνονται
Για αυτό και σε φοβάμαι
Δεν αντέχω έτσι να 'μαι, διώξε γρήγορα τους πάντες
Και λυπάμαι που νομίζεις πως πονάνε εμένα οι άλλες που περνάνε
Εγώ είμαι στο μυαλό σου, μην ξεχνάς
Εγώ ξέρω πού ήμασταν, εγώ ξέρω πού θα πάμε
Για αυτό, γράψε όταν πονάς, αλλά κάνε μου τη χάρη
Κράτα με στο συρτάρι, μη ζητάς το ακατόρθωτο
Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω αλλά σε κρατάει αν του το επιτρέψεις
Κι είναι ανόητο
Πού να σε πάρει, Αλέξη, σύνελθε
Ο τροχός γύρισε, καιρός να τρέξεις και τελείωσε
Μου δίνει το στιλό, και πριν το πιάσω μου ψιθύρισε
Πάρ' το, να πεθάνουμε μαζί σ' αυτόν τον στίχο
Και με στοίχειωσε