Όσα είχα μέσα μου στα 'δωσα
Πρώτα τα άσχημα, για να δω αν αντέχεις
Έπειτα λέξεις σε ήχους που μπάλωσα
Πες ότι μάλωσα όλους τους δαίμονες που έχεις
Άκου το, γράφω τον θάνατο που έχω επιλέξει
Πάνω στο πιάνο που μου 'χες χορέψει
Πιάνω το αστέρι που είχες γυρέψει
Και στο δίνω στο χέρι
Δεν ξέρω πού αλλού να στραφώ
Απ' το τανγκό μέχρι τον υπηρέτη σε ψάχνω
Δεν υπάρχουν λάθη στη τέχνη, φωνάζω
Και γράφω πως ήμουνα λάθος εγώ
Πού να 'σαι τώρα, γαμώτο;
Πως κάποια σελίδα μου σε έπνιξε νιώθω
Πως οι κραυγές των ματιών σου δεν πιάσανε τόπο
Αφού δεν σ' άκουσα, και πήρα δρόμο
Κι όλο κάτι ανώτερο νιώθω μας σπρώχνει
Μα είμαστε άνθρωποι ακόμη
Εγώ τουλάχιστον, για 'σένα δεν ξέρω αγάπη μου
Νιώθω πως κάτι με διώχνει
Νιώθω πως όλοι είναι μόνοι τους
Όλοι τους θέλουνε κάτι από μας
Και τους το έχω δώσει σε ραπ και πεζά
Μα σε έχω κρύψει καλά, άμα σε βρούνε συγγνώμη (Γιατί δεν θυμώνεις;)
Γιατί δεν θυμώνεις;
Γιατί είσαι ψυχρή ολοένα μαζί μου σαν να κρυώνεις;
Γιατί δεν ξεσπάς; Γιατί δεν μου σπας το κεφάλι, γαμώτο
Γιατί μ' αγαπάς με δύναμη τόση;
Γιατί δεν θυμώνεις; (Γιατί δεν θυμώνεις;)
Είπα να ξαναγράψω για 'σένα, αλλά δεν μπορώ
Και νιώθω ανάγκη να βρω
Εκείνα τα λάθη που δεν με παίρνει να ξανακάνω για να εμπνευστώ
Σ' ευχαριστώ, κατά μία έννοια, που είσαι ακόμα εδώ με τούτον τον τρόπο
Κι ας νιώθω σαν να 'χω κρύψει ένα πτώμα κάτω απ' το κρεβάτι καιρό
Γιατί η ανάμνηση είναι βουβή
Κι ακόμα κι αν μοιάζετε, δεν είναι εσύ
Εκείνη μ' ανέχεται, δεν με μισεί
Κι ας συμπεριφέρομαι άθλια και στα τετράστιχα δεν έχω υπομονή
Ίσως ηρέμησα κάπως μ' αυτή
Με ξεπερνάει σε αναισθησία
Δεν έχει καρδιά, εγώ έχω μισή
Τη παρακαλώ κάθε τόσο να πει
Εκείνα τα λόγια που τόσο πληγώνουνε, εκείνα που κάποτε είπες εσύ
Κι ύστερα δεν ξαναμίλησες πάλι
Και τη προκαλώ κάθε τόσο να πει ότι δεν θέλει να με ξαναδεί
Γιατί μου έλειψε τόσο η φωνή σου
Και με τραυμάτισε η σιωπή
Στρίψε, λοιπόν, στην πληγή το μαχαίρι
Να αγγίξω το χέρι πάνω στη λαβή
Ζω τη στιγμή σε επανάληψη εκεί που μου 'πες πως τίποτα πια δεν μας μένει
Δεν είχες θυμό, ήσουνα σίγουρη κι ήσουνα ψύχραιμη σαν πεθαμένη
Ενώ ψυχραιμία εγώ δεν ξέρω τι σημαίνει
Το αίμα μου αγγίζω και είναι καυτό
Γιατί δεν θυμώνεις;
Μου θυμίζεις τη μάνα μου
Στα μεγαλύτερα λάθη μου δεν μου 'πε τίποτα
Με κοίταξε ήρεμα και με τιμώρησε με τη σιωπή της
Ενώ την οργή της ξέρει πως γύρευα
Δεν το περίμενα, αλλά μου λείπουνε τα ουρλιαχτά σου
Στάσου, μη μ' εγκαταλείπεις μονάχο με τη ησυχία μου
Γιατί φοβάμαι τις σκέψεις που θα 'ρθουν
Γιατί μ' αρρωσταίνεις;
Έπειτα γιατί μ' ανασταίνεις;
Ασ' το κοράκι να πάρει ό,τι θέλει
Κανείς δεν πεθαίνει στ' αλήθεια, μωρό μου
Δωσ' μου έναν λόγο να σε κάνω αθάνατη στο επόμενο γραπτό μου
Αλλά μη σωπαίνεις, γιατί δεν μου μένει κάτι άλλο να δώσω
Εκτός απ' τον πραγματικό εαυτό μου
Κι η τέχνη μου ξέρεις, θέλει να κρύψει τον δημιουργό της
Ή έτσι νομίζω
Για αυτό χτύπα με, φίλα με, πριν με σταυρώσεις στο ξύλο
Φώναξε "όλα σε εσένα τα ρίχνω"
Διώξε με, κόψε με, μήπως και δεν καταλάβουν τι κρύβω
Κάνε ό,τι θες, αλλά σε παρακαλώ
Θύμωσε λίγο
Γιατί δεν θυμώνεις;
Γιατί είσαι ψυχρή ολοένα μαζί μου σαν να κρυώνεις;
Γιατί δεν ξεσπάς; Γιατί δεν μου σπας το κεφάλι, γαμώτο
Γιατί μ' αγαπάς με δύναμη τόση;
Γιατί δεν θυμώνεις; (Γιατί δεν θυμώνεις;)
Γιατί δεν θυμώνεις; Γιατί;
Γιατί είσαι ψυχρή ολοένα μαζί μου σαν να κρυώνεις; Γιατί;
Γιατί δεν ξεσπάς; Γιατί δεν μου σπας το κεφάλι, γαμώτο
Γιατί μ' αγαπάς με δύναμη τόση;
Γιατί δεν θυμώνεις; Γιατί δεν θυμώνεις;
Γιατί δεν θυμώνεις; Γιατί δεν θυμώνεις;
Γιατί δεν θυμώνεις;