Δένω, δένω και λύνω
Δένω και λύνω τους κόμπους στο στομάχι, τα μαλλιά και τη πλάτη μου
Τα δεμένα μου δάχτυλα, τη δεμένη μου γλώσσα, ομφάλιος λώρος, οιδιπόδεια και συμπλέγματα κατωτερότητας
Δένω και λύνω, για να ξεχάσω πως τίποτα δε δένεται μέχρι να λυθώ
Έχω έναν κόμπο δεμένο σφιχτά
Που μαρτυρώ μονάχα στα παιδιά
Μα γράφω και γεύομαι νίκη
Κι ας ξέρω να γράφω για ήττες καλά
Έχω μια τύχη που μπήγει τα νύχια της μες στο κορμί μου
Κάθε φορά που μιλώ στο περίπου
Κάθε φορά που γυαλίζουν τα μάτια μου και φλυαρώ στον μπαμπά
Πατέρα έχω φτέρνες σκληρές κι όλο τρέχω για να ξεμπλέξω
Τα φτερά μου από τις κεραίες περνάνε αργά
Πατέρα, έχω ιδέες και ιδανικά
Μα πιστεύω συχνά με μια ποίηση τόσο φθαρμένη
Που αν την ακούσεις καλά κρύβει πένθη
Μασκαρεμένα ξανά και ξανά και ξανά
Μα η τέχνη είναι αυτή που δανείζει ανάσες
Όταν οι μάχες γίνονται αδυσώπητες
Όταν οι χαρές γίνονται λιγότερες
Όταν η νύχτα βαραίνει το στέρνο μου
Στα είκοσι έξι γράφω καιρός για μώλωπες
Κι όλο θες κι άλλο
Μα αυτό το χαμόγελο είναι τόσο μεγάλο
Σαν να μου το φόρεσες
Και ο κόμπος διατάζει
Ατσούμπαλα δεμένος σαν τα μαλλιά της
Όταν μιλάς για το μέλλον φωνάζει
Όταν γελάς σαν παιδί ησυχάζει
Μα θέλω να πάψει
Δύο φορές μετανάστης
Μη με ρωτάς τι με έφερε εδώ
Γιατί βήχω και μονολεκτώ λίγο προτού να με κάψει
Όσο περνάνε τα χρόνια
Εγώ φοβάμαι σαν πρώτα
Απ' τα ραπς του τότε στο τώρα
Λέω τα δύσκολα λόγια
Και στην αυλαία σωπαίνω μπρος στη δική σου εικόνα
Κι έχω σφιχτά σαν κορδόνια δεμένα πνευμόνια ακόμα
Κι έχω έναν κόμπο κόκκινο δεμένο σφιχτά
Άλλοι τον βλέπουν σαν γραβάτα, άλλοι τον βλέπουν σαν θηλιά
Κι έχω έναν κόμπο όποτε σκαρώνω τα στιχάκια μου
Που λέει πως τα καλά μου πάντα θα 'ναι τα παλιά
Κι έχω έναν κόμπο που δένει το στομάχι μου τόσο
Που δυσκολεύομαι συχνά να πάρω ανάσα βαθιά
Κι έχω έναν κόμπο που σφίγγει τη φωνή μου σαν να
Θέλει ξανά την έμπνευσή μου να σκοτώσω
Για να γίνω σαν τα άλλα παιδιά
Κι όχι στο σύστημα βλάβη
Μα όποιος τολμά να καταλάβει αλήθεια πόσο πονά
Το να γεννάς τόσες ιδέες καθημερινά
Μα να ξέρεις την έννοια της λέξης θνησιγένεια
Και να γεμίζεις πάλι τα κενά με αμφιβολία και υποτίμηση
Γιατί όσο σε μισείς δεν σε μισεί αληθινά κανένας άλλος
Κι ο ύπνος δεν περνάει για να σε πάρει αλλά
Πήρε κάποιον που αγάπησες παντοτινά
Και τα διττά νοήματα και οι αλληγορίες δεν πιάνουν
Όταν τα χάπια δεν φτάνουν για να σε κάνουν καλά
Αν δεις τον κόμπο μου, μη λες πολλά
Μπορεί να κρέμομαι απ' τα χείλη σου
Κι όποτε δένομαι, δένομαι σφιχτά
Όσο περνάνε τα χρόνια
Εγώ φοβάμαι σαν πρώτα
Απ' τα ραπς του τότε στο τώρα
Λέω τα δύσκολα λόγια
Και στην αυλαία σωπαίνω μπρος στη δική σου εικόνα
Κι έχω σφιχτά σαν κορδόνια δεμένα πνευμόνια ακόμα
Όσο περνάνε τα χρόνια
Εγώ φοβάμαι σαν πρώτα
Απ' τα ραπς του τότε στο τώρα
Λέω τα δύσκολα λόγια
Και στην αυλαία σωπαίνω μπρος στη δική σου εικόνα
Κι έχω σφιχτά σαν κορδόνια δεμένα πνευμόνια ακόμα
Δένω, δένω και λύνω
Δένω και λύνω μέχρι το σώμα μου να γεμίσει με κόκκινα σημάδια από τη πίεση
Φορεμένα σαν τατουάζ, που δεν κόστισαν, αλλά πληρώνω με το ακριβότερο τίμημα
Και τα ποιήματα στέκουν σπαθί στο χέρι
Ενώ αναζητώ μέσα στους κόμπους μου
Τον πρώτο και τον τελευταίο Γόρδιο δεσμό