Τα παιδιά τραγουδούν δυνατά
Η ψυχή τους έχει φτάσει ταβάνι
Χαμογελάω όταν νιώθουν καλά
Γιατί ξέρω ακριβώς πόσο κάνει
Κι εγώ χορεύω εδώ στην άκρη μαζί σου
Γιατί κοιτάς μέσα στα μάτια μου πάλι
Κι εγώ χορεύω εδώ στην άκρη μαζί σου
Γιατί έχω μια ψυχή μαύρο κατράμι
Τα παιδιά τραγουδούν δυνατά
Η ψυχή τους έχει φτάσει ταβάνι
Χαμογελάω όταν νιώθουν καλά
Γιατί ξέρω ακριβώς πόσο κάνει
Κι εγώ χορεύω εδώ στην άκρη μαζί σου
Γιατί κοιτάς μέσα στα μάτια μου πάλι
Κι εγώ χορεύω εδώ στην άκρη μαζί σου
Γιατί έχω μια ψυχή μαύρο κατράμι
Άνοιξ' το mic να δω πού πάει αυτός ο πόνος
Πώς να το γράψω αν δεν το νιώθω;
Ψάχνομαι να κερδίσω τον χρόνο με δυο χέρια και τον τρόπο που αρθρώνω (λέει)
Κρατώ κλωστές και τις πλέκω στα ακροδάχτυλα
Αυτά τα γράμματα είναι πάμφθηνα, μα είναι τα μόνα που έχω
Για αυτό και τα προσέχω σαν αμάρτημα
Μα όχι από σένα, με 'σένα τα μοιράστηκα
Είμαι ο Αλέξανδρος, παιδί μεταναστών, είκοσι έξι χρονών, λίγο εξωτερικό, λίγο εύκαιρος
Πάντα σχεδόν έτοιμος
Κι ερωτευμένος με το έρεβος (λέει)
Τα πρωινά μου είναι χλωμά, υπόσχομαι πως θα τραφώ σωστά
Αν και κάνω πάλι δυο τσιγάρα βιαστικά
Πριν βγω απ' τη φωλιά, να πάω στη δουλειά στοιβαγμένος σε κελιά, σχεδόν έξυπνος
Κι έχω τα άγχη μου στο πρόσωπο αφημένα
Τι θα γίνει αν βρουν καλύτερο από 'μένα;
Τι θα γίνει άμα μια μέρα δεν το ελέγχω;
Πριν βγω απ' το τρένο τα στοιβάζω στον αυχένα
Τα απογεύματα βλέπω τους ίδιους φίλους
Σε νέους κύκλους δυσκολεύομαι να μπω
Δεν κρατώ τους τύπους και ρωτώ
Πώς σε λένε, και τι σε κάνει τρωτό;
Έχω μπει σε έναν χορό γεμάτο τέρατα
Έχω πιάσει έναν ρυθμό γεμάτο τέλματα
Κουβαλώ ένα μυαλό γεμάτο θέματα
Και αντιδράω τοξικά όταν βγαίνεις μ' έντομα
Μα το δουλεύω όπως μπορώ, μη μου ξινίζεις
Έχω αρχίσει να ξεχνάω καταχρήσεις
Έχω αρχίσει να γελάω όταν μου λείπεις
Έχω αρχίσει να ζητάω απαντήσεις
Στο ποιος είμαι και πού πάω
Γιατί αλήτικα μιλάω;
Γιατί φοβάμαι όταν πονάω;
Γιατί ξυπνάω;
Γιατί πατάμε αυτή τη γη, και τι μας μέλλει;
Πώς θα γράφανε το μέλλον οι χαμένοι;
Πώς θα χορεύαμε στο κέντρο ερωτευμένοι;
Πώς θα μ' ακούμπαγες αν δεν ήσουνα ξένη;
Μα τώρα τελειώνω το CD και έχω βρει στη μουσική μια ηρεμία αυταρχική που όλο επιμένει
Να μισεί ό,τι νέο βγει και με πεθαίνει, μη μου βάζεις να ακούσω ό,τι βγαίνει (εεε)
Ξέρω μπορεί καλύτερα να ράπαραν πολλοί, μα ποιος γαμημένος θα ράπαρε έτσι;
Ξέρω μπορεί καλύτερα να ράπαραν πολλοί, μα ποιος γαμημένος θα ράπαρε έτσι;
Έχει σχεδόν τελειώσει ο δίσκος, σου λέω
Κι έχω το άγχος πώς θα πάει
Τον έγραψα στο πόδι και μιλάει για πληγές που μαρτυρώ σ' όποιον κοιτάει
Και πληγές που κρύβω ακόμα στο συρτάρι
Μα αυτή τη στιγμή με σκουντάει η ανάγκη να σκαλίσεις αυτό το τραγούδι για να δεις τι έχω πει
Κι να μ' αναζητήσεις αν το βρεις
Και να με οδηγήσεις, αν μπορείς, σε ό,τι ψάχνω
Τα παιδιά τραγουδούν δυνατά
Η ψυχή τους έχει φτάσει ταβάνι
Χαμογελάω όταν νιώθουν καλά
Γιατί ξέρω ακριβώς πόσο κάνει
Κι εγώ χορεύω εδώ στην άκρη μαζί σου
Γιατί κοιτάς μέσα στα μάτια μου πάλι
Κι εγώ χορεύω εδώ στην άκρη μαζί σου
Γιατί έχω μια ψυχή μαύρο κατράμι
Ξέρω δεν υπάρχει άλλος λόγος να φωνάζω
Είμαι ο Αλέξανδρος και αλλάζω, κι ελπίζω να το έμαθες κι εσύ
Είχα κι άλλα να σου πω, αλλά έχω λίγο κουραστεί
Για αυτό θα κλείσω με μια σκέψη παιδική
Έχω ρωγμές πολλές και φρέσκιες
Απέχω από το τέλειο δέκα χιλιάδες ξέρες
Μα βαδίζω προς τα 'κει με κάτι βήματα σα τις μέρες που περιμένω να αποφασιστεί ποιος φεύγει πρώτα
Σίγουρα μπορείς να βρεις καλύτερο από μένα, μα με νοιάζει πιο πολύ η δοκιμή
Με νοιάζει πιο πολύ η προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι μαζί
Αλλιώς θα είχα βάλει στο ρεφραίν κάποιον που θα πετύχαινε τη νότα