Θα ήθελα να κάνω μια πρόποση τελευταία,
πριν πέσει η αυλαία,
πριν τα γενναία παιδιά γίνουν ήρωες.
Σωπάστε...
Βάλτε τις μάσκες και διασκεδάστε
με τον πόνο του πρίγκιπα.
Άλλαξε τη ζωή μου σα δυστύχημα, φίλησε το μειδίαμα
και ξεχείλισα απ' τα γέλια.
Έβαλε στα χέρια μου το ξίφος και με ρώτησε
αν θα 'θελα να ζήσουμε για λίγο, μα υπέροχα,
ή για πάντα και να μετανιώνει που με γνώρισε...
Ήξερα που καταλήγει
και ήταν χαμογελαστή σα μελλοθάνατη
και εξίσου τυχερή.
Γιατί η μοίρα της το 'χε να μείνει μόνη κι αθάνατη,
ως η κύρια αιτία που ο πρίγκιπας θάφτηκε στη γη.
Πριν ολοκληρωθεί η νιότη του.
Γιατί μου 'δωσε μια υπέροχη ζωή,
μα και την τόλμη που χρειάστηκα για να την αφήσω πίσω,
μαζί με την τελευταία μου πνοή.
Ώστε να πέσει το βασίλειο.
Ώστε οι θνητοί να βρουν αντίζηλο στο πρόσωπό μου.
Ώστε τον εγωισμό μου να εκπληρώσω
και στην επιφάνεια της γης να δώσω
μια χαρακιά, που δε θα γιάνει·
μια χαρακιά σα μονοπάτι μου και θα το βαδίσω μόνος.
Άρα, η πρόποση είναι η ύστατη έκκληση για συγχώρεση,
για την πιο δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρω.
Πρέπει το αίμα να σκουπίσω απ' τα χέρια...
Πιείτε λοιπόν γι' αυτό το όμορφο κορίτσι που θρηνώ!
Πιείτε για τη μάγισσα που με έκανε να μισώ τους αφέντες!
Αυτά είχα να πω, σας ευχαριστώ.
Κρύψτε με οργανοπαίχτες.
Είπα και μπήκα στην αίθουσα,
που όλοι γιορτάζουν ένα αύριο, που δε θα 'ρθει.
Φόρα τη μάσκα απόψε, μη δω τα δάκρυα,
γιατί στο σήμερα, το αύριο δεν υπάρχει.
Αυτό είναι το
τελευταίο μας βράδυ,
το τελευταίο μας πάρτυ στο βασίλειο!
Αυτό είναι το
βράδυ πριν απ' τη μάχη,
πες ένα αντίο και πίσω άσε τον παράδεισο.
Ξέρεις τι, η ζωή μας είναι τόσο πεζή
κι είδα ένα όνειρο χτες βράδυ ότι φύγαμε μαζί.
Ότι σου 'πιασα το χέρι πριν να μπούμε στο αμάξι
κι αν μετά από όσα έγιναν είμαστε εντάξει, σε ρώτησα,
μα εσύ έμοιαζες ψυχρή και δεν απάντησες,
"τα πάντα πάλι καις" μου λες "για δυο φτηνές κουβέντες, ερωτιάρικες"
Ενώ το βλέμμα μου έλεγε θα πέθαινα για σένα,
θα 'βαζα το σώμα μου μπροστά σε μια βροχή από κάλυκες.
Και πίστεψε με, δε ζητώ παραπάνω
απ' το να γίνει η συγγνώμη μου δεκτή.
Δεν ανοίχτηκα από φόβο μη χυθεί η κόλαση μου στη γη
και δε με νοιάζει ο κόσμος, ήθελα απλά να 'σαι καλά εσύ.
Και το εννοώ, σημαίνεις τόσα, που δε μπορώ
να γράψω στίχους για να στα πω,
μέχρι το τέλος των πάντων.
Γίναν οι νύχτες μεγαλύτερες απ' τις μέρες
και οι καλύτερες προθέσεις δε φτάνουν, μάλλον.
Άρα θα πέσω όταν βρέξει μολύβι
κι η τελευταία μου ανάσα θα σφυρίξει "συγγνώμη"
ενώ το αίμα από τα τραύματα θα 'ναι ζεστό ακόμη
και θα φυτρώνει μενεξέδες στο ματωμένο γρασίδι.
Και θα μου πιάσεις το χέρι, για να μου πεις "δεν πειράζει"
και η ματιά μου τη ματιά σου θα κοιτάζει
κι αν τα μάτια σου δε συγχωρούν, θα στοιχειώσω τη γη,
ψυχή χαμένη που θα τριγυρνά για πάντα, για πάντα.
Είπα και μπήκα στην αίθουσα,
που όλοι γιορτάζουν ένα αύριο, που δε θα 'ρθει.
Φόρα τη μάσκα απόψε, μη δω τα δάκρυα,
γιατί στο σήμερα, το αύριο δεν υπάρχει.
Αυτό είναι το
τελευταίο μας βράδυ,
το τελευταίο μας πάρτυ στο βασίλειο!
Αυτό είναι το
βράδυ πριν απ' τη μάχη,
πες ένα αντίο και πίσω άσε τον παράδεισο.
Απόψε βράδυ για ύπνο δεν πάει κανείς,
απόψε βράδυ στη γη ζούμε μόνο εμείς!
Αυτό είναι το
τελευταίο μας βράδυ,
το τελευταίο μας πάρτυ στο βασίλειο!
Αυτό είναι το
βράδυ πριν απ' τη μάχη,
πες ένα αντίο και πίσω άσε τον παράδεισο.