Φόρα με σαν τη βέρα των γονιών μου,
αλλά μη με βγάλεις όταν μεγαλώσω.
Να μη με χρησιμοποιήσεις για να αφήσεις σημάδι στο πρόσωπο μου,
μη με κρύψεις αν δεις κάποιον πιο όμορφο μου, σε παρακαλώ.
Ακούμπα με, μη φεύγεις, πες μου,
δεν καταλαβαίνεις πως μεγάλωσα απότομα;
Έχω ένα μάτι και δυο στόματα,
που αν τα ακούσεις θα σου εξηγήσουν
πως απέκτησα τον φόβο για τα αλκοολικά αρώματα.
Και σ' αγαπώ και σε εμπιστεύομαι,
μην γίνεις σαν αυτόν.
Όσο προσεύχομαι ο κύκλος να σπάσει εδώ,
κατανοώ, θέλεις να βγαίνετε με φίλους
κι έχεις νεύρα που πιέζεσαι
στους κύκλους της δουλειάς απ' τις οχτώ.
Και σ' εμπιστεύομαι, δε θα μου φερθείς όπως εκείνος...
Εσύ είσαι ήλιος κι εγώ χαίρομαι
που θα σπάσει ο κύκλος,
που βασίλισσα θα με έχεις
και που ο χτύπος του χεριού σου στο τραπέζι
είναι πάντα συμβολικός.
Ξέρω πως οι φωνές είναι αγάπης,
αποκλείεται ο χάρτης που επέλεξα να κάνει τέτοια λάθη,
αφού τον έγραψα εγώ ώστε να αφήσω πίσω μου το πατρικό μου
κι ό,τι έζησα εκεί να κάνω στάχτη.
Αποκλείεται! Δε μυρίζω πάνω σου καμιά άλλη,
δε με σπρώχνεις από οργή,
αλλά γιατί η πίεση που σου ασκώ είναι μεγάλη.
Μ' ακούς; Μη σταματάς!
Κάνε μου έρωτα με μίσος γιατί "έτσι ειν' η αγάπη..."
Και της λέει "Άννα, δε θα γίνει ξανά!"
Της λέει "Άννα, όταν πίνω δε με κάνεις καλά..."
Της λέει "Άννα, φταίω εγώ κι όχι εσύ,
σ' αγαπάω πολύ"
αλλά "συγγνώμη" δε θα πει τελικά.
Κι εκείνη φορά μέικ απ στην μελανιά,
για άλλη μία φορά που λέει πως θα 'ναι η τελευταία.
"Είναι τόσο καλός" λέει "δε φταίει αυτός"
η Άννα ασφάλεια δε βρίσκει σε καμιά άλλη αγκαλιά.
Γι' αυτό τον πόνο αγνοεί και σε εκείνον γυρνά,
γιατί λέει "αν τον αγαπάς, τα ελαττώματα η καρδιά σου χωρά"
Και λέει στις φίλες της πως δεν την άγγιξε αυτός,
σκόνταψε κι έπεσε στη σκάλες ξανά,
μα δεν τις πείθει.
Ώσπου ένα βράδυ δεν την χώραγε το σπίτι, γιατί
αυτός αργούσε να γυρίσει και ήξερε ήδη πως
είχε βγει με φίλους να πιεί και θα γυρνούσε στουπί,
αλλά δεν τόλμαγε να το κουνήσει ρούπι.
Η ένταση μεγάλωνε, καθώς οι δείκτες γδέρνουν το νου
κι η Άννα κάνει πρόβες πως θα του μιλήσει, αφού
ξέρει πως μια λάθος κουβέντα καταλήγει αλλού
κι έτσι της έρχεται μια ιδέα που τη διάθεση του
θα ανεβάσει, βάζει ότι πιο σέξυ έχει στη ντουλάπα της,
καθώς ακούει στην εξώπορτα το κλειδί.
Του λέει "σε περιμένω στην κρεβατοκάμαρα, μωρό μου,
κάθε φαντασίωση σου να κάνω αληθινή."
Εκείνος βρώμαγε ιδρώτα και κρασί και σαν την είδε
στο κρεβάτι να τον περιμένει, δεν χάνει στιγμή.
Αρχίζει να τη φιλά, στο στήθος και πιο χαμηλά
κι αυτή αρχίζει να τον χαϊδεύει, μα
είχε πιεί τόσο πολύ
που είκοσι λεπτά μετά, είχε το χέρι κουραστεί
κι η φάση έδειχνε πως δεν παίρνει μπροστά,
μα δε σταμάταγε γιατί ήξερε πως άμα
εκνευριζόταν, η βραδιά θα τέλειωνε με ξύλο και κλάμα.
Σα να διάβασε τη σκέψη, της τραβά τα μαλλιά
και λέει "δεν ξέρεις να το κάνεις καλά."
Την σπρώχνει και τη ρίχνει κάτω
κι αυτή παριστάνει πως λιποθυμά,
μα ούτε αυτό τον σταμάτα κι αρχίζει να τη χτυπά.
Και της λέει "Άννα, δε θα γίνει ξανά!"
Της λέει "Άννα, όταν πίνω δε με κάνεις καλά..."
Της λέει "Άννα, φταίω εγώ κι όχι εσύ,
σ' αγαπάω πολύ"
αλλά "συγγνώμη" δε θα πει τελικά.
Κι εκείνη φορά μέικ απ στην μελανιά,
για άλλη μία φορά που λέει πως θα 'ναι η τελευταία.
"Είναι τόσο καλός" λέει "δε φταίει αυτός"
η Άννα ασφάλεια δε βρίσκει σε καμιά άλλη αγκαλιά.
Γι' αυτό τον πόνο αγνοεί και σε εκείνον γυρνά,
γιατί λέει "αν τον αγαπάς, τα ελαττώματα η καρδιά σου χωρά"
Και λέει στις φίλες της πως δεν την άγγιξε αυτός,
σκόνταψε κι έπεσε στη σκάλες ξανά...
Κι εκείνη φορά μέικ απ στην μελανιά,
για άλλη μία φορά που λέει πως θα 'ναι η τελευταία.
"Είναι τόσο καλός" λέει "δε φταίει αυτός"
η Άννα ασφάλεια δε βρίσκει σε καμιά άλλη αγκαλιά.
Γι' αυτό τον πόνο αγνοεί και σε εκείνον γυρνά,
γιατί λέει "αν τον αγαπάς, τα ελαττώματα η καρδιά σου χωρά"
Και λέει στις φίλες της πως δεν την άγγιξε αυτός,
σκόνταψε κι έπεσε στη σκάλες ξανά,
μα δεν τις πείθει.
Φύγε,
Άννα!
Φύγε,
Άννα!
Φύγε,
Άννα!
Φύγε!