Και είμαι μόνος στο σκοτάδι βράδυ
Πέμπτο γαμημένο λαιβ σερί παρασκήνια
Αναρωτιέμαι αν έχω κάτι σαν την
Έμπνευση που είχα για τα κομμάτια που θα πω σήμερα πια
Τίποτα πια
Και ήπια μια μπύρα που η γέύση που έχω στο στόμα μου
Από το πώς νιώθω την κάνει να μοιάζει γλυκιά
Τίποτα τίποτα πια
Και έτσι σκόνη στις καρέκλες χορεύει
Σαν το κορίτσι που ποτέ μου δεν χόρεψα
Και είναι μια μπότα απο ντραμς ξεχασμένη εδώ
Γεμάτη με τρύπες και εγώ
Παρατηρώ καθώς παραλυρώ
Τα άψυχα αυτά αντικείμενα που μου θυμίζουν πως το
Πιο δύσκολο κοινό για να ικανοποιήσω πάντα θα είμαι εγώ
Κλοτσάω την μπύρα που έχω στο πάτωμα,
Πείτε Solmeister γαμώ το,
Αυτό το ψευδόνυμο το είχε διαλέξει για εμένα
O έφηβος που δεν είμαι πια,
Πείτε Solmeister γαμώ το,
Για κείνον και πούστηφες πείτε το πιο δυνατά,
Το παρελθόν μου δεν είναι κοντα
Και για να το ακούσει θέλει καρδιά,
Για τα γαμημένα 16 κεριά σε μια τούρτα σαν όλες τις άλλες,
Για αυτά τα φιλιά που δεν πήρα ανάσσα
Να δώσω σε κορίτσια που δεν ξέρω πια.
Πέίτε solmeister γαμώ το
Γιατί κείνο ποτέ του δεν σήμαινε τίποτα πλέον
Για κάποιους σημαίνει ματώνω,
Πλέον σημαίνει δεν είμαι καλά
Δεν πιστεύω σε μένα ακόμα,
Ενώ έξω ακούω μια ατμόσφαιρα νίκης,
Γιατί οι τύψεις μου λένε εδώ μαζί μας ανήκεις,
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης,
Και κοιτώ τα ραγισμένα πιατίνια,
Ενώ έξω ακούω μια ατμοσφαιρα νίκης,
Γιατί η σκόνη μου λέει εδώ μαζί μου ανήκεις,
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης
Και με πονάν στην καρδιά οι γραμμές μου για αυτό τα δίνω όλα(δίνω
όλα), Πονάν οι γραμμές μου(πονάν οι γραμμές
μου), σου το όρκισα στις σπασμένες χορδές μου,
Γίναν τραγούδια οι ενοχές μου,
Γιναν συνθηματα τα δεκαξι μου,
Τα συναισθήματα συγχογραφήματα
Πώς σκατά θες να χωρέσουνε πες μου
Πώς σκατά θες να χορέψουνς πες μου,
Όσοι δεν μάθανε τούτα τα βήματα,
Όσοι ξυπολήτοι δεν περπατήσανε πάνω σε θράυσματα
Πώς γράφουν άσματα,
Πώς μου μιλάνε για πόνο και τραύματα,
Και πώς κοιτάνε το κοινό τους κατάματα
Δεν το κατάλαβα για αυτό λέω άλλα πια
για αυτό άμα ξέρεις είναι όλα φαντάσματα,
Το δικό μου κοινό είναι δεν είναι κόλακες,
Το δικό μου κοινό είναι βρυκόλακες,
Το κοινό μας σημείο βρίσκετε στο
Γεγονός ότι μισούμε και οι δυό τον αγέραστο,
Ο αιώνιος έφηβος,
Αιώνια ανέτοιμος,
Αιώνια έντιμος,
Επαναστάτης αναίτιος.
Και δεν πιστεύω σε εμένα ακόμα,
Ενώ έξω ακούω μια ατμόσφαιρα νίκης,
Γιατί οι τύψεις μου λένε εδώ μαζί μας ανήκεις,
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης,
Και κοιτώ τα ραγισμένα πιατίνια,
Ενώ έξω ακούω μια ατμοσφαιρα νίκης,
Γιατί η σκόνη μου λέει εδώ μαζί μου ανήκεις,
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης.
Ο αιώνιος έφηβος,
Αιώνια ανέτοιμος,
Αιώνια έντιμος,
Επαναστάτης αναίτιος,
Ο αιώμιος έφηβος,
Αιώνιος κίνδυνος,
Αιώνιος όνειδος,
Πεισματικά ακοινώνητος.
Και δεν πιστεύω σε εμένα ακόμα,
Ενώ έξω ακούω μια ατμόσφαιρα νίκης,
Γιατί οι τύψεις μου λένε εδώ μαζί μας ανήκεις,
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης,
Και κοιτώ τα ραγισμένα πιατίνια,
Ενώ έξω ακούω μια ατμοσφαιρα νίκης,
Γιατί η σκόνη μου λέει εδώ μαζί μου ανήκεις,
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης.