Βασιλιά, βασιλιά,
το κεφάλι σου θα 'χω σε πιάτο.
Τα παιδιά, τα παιδιά
δεν το βάζουν έτσι εύκολα κάτω.
Βασιλιά, βασιλιά
θα τυλίξω την πόλη στις φλόγες.
Τα παιδιά, τα παιδιά
θα σε θάψουν στις στάχτες μετά.
Και βλέπω γύρω μόνο θάνατο κι όλοι με συγχαίρουνε για τη νίκη,
το βασίλειο, λένε, πλέον μου ανήκει,
μα στον κόσμο έδωσα ήδη την οργή και τα μέσα για να με ρίξει,
πριν η πλάτη μου τον θρόνο καν αγγίξει, έτσι πρέπει.
Θα μου λείψει η συντροφιά μας πολύ,
μα είναι το τέλος που κάνει τόσο όμορφη τη διαδρομή,
στο πίσω μέρος του μυαλού μας ξέραμε, κι εγώ κι εσύ,
πως το "για πάντα" για πάντα δεν διαρκεί και δεν αρκεί.
Μα ήμασταν επικίνδυνοι κι αυτό δεν έχουν θράσος το πουν πολλοί.
Έχουμε λίγο ακόμα μέσα μας κι ύστερα πίσω θα μείνουν οι λέξεις μας,
να εμπνεύσουν τους επόμενους να γράψουν τις δικές τους
και σε βάθος χρόνου ο μύθος μας κι αυτός θα ξεχαστεί.
Τη στιγμή αυτή κράτησε μέσα σου, πριν πέσει η αυλαία,
πριν φτάσουν σ' όλο το βασίλειο τα νέα, πριν τα άσχημα ειπωθούν
τόσες φορές που θ' ακούγονται πια ωραία,
όσο υπάρχουν τα τραγούδια δε θα 'σαι χωρίς παρέα.
Κι ας μην τα τραγουδά ο πρίγκιπας, το τέλος πονά,
μα υπογραμμίζει πως η πορεία μας είχε νόημα, τώρα γεια,
σε βρήκα μ' ασημένιες σφαίρες στην καρδιά, κερδίσαμε μα μεγαλώσαμε,
μία ή άλλη, κέρδισαν οι μεγάλοι ξανά.
Βασιλιά, βασιλιά,
το κεφάλι σου θα 'χω σε πιάτο.
Τα παιδιά, τα παιδιά
δεν το βάζουν έτσι εύκολα κάτω.
Βασιλιά, βασιλιά
θα τυλίξω την πόλη στις φλόγες.
Τα παιδιά, τα παιδιά
θα σε θάψουν στις στάχτες μετά.
Άφησα πίσω μου το σήμερα
και κάπου στα ανήσυχα είκοσι μου
έγραψα ένα ποίημα στον πίνακα, μα πριν καν να τελειώσω
ένιωσα πως έφαγα όλη την ενηλικίωση μου
στου χάρτινου βασιλείου τη φυλακή.
Έτσι, ξεκίνησα μια επανάσταση στο μυαλό μου,
μια επανάσταση μόνος μου, στο δωμάτιο μου.
Μια επανάσταση με εχθρό το βασιλιά,
που θα μου επέτρεπε να κάνω το βασίλειο δικό μου.
Κι ύστερα είπα πως αυτό είναι για όσους μάθαν να πονούν,
για όσους σκέφτονται και υπεραναλύουν,
για όσους προσπαθούν τα βράδια μάταια να κοιμηθούν,
για όσους μισούν την εξουσία ενός δικού τους βασιλείου
και το μίσος τους
ακόνισε τις επικίνδυνες μέρες αυτές
κι οι ψυχές τους γίναν ξίφη, που διψούν για την εκδίκηση.
Στου βασιλείου αυτού τον εμπρησμό,
στον τελευταίο εορτασμό,
του βασιλιά το κεφάλι κόβει η ποίηση!
Γιατί για βασιλιά εδώ είχαν εγωισμό
και για βασσίλισα πουτάνα ανασφάλεια, τα τείχη
που κάνανε το τετράδιο βασίλειο τα έχτισαν αυτοί
κι έχασα αίμα στη μάχη μα τους τα χάλασα.
Και νιώθω ελεύθερος, καθώς μελάνι τρέχει απ' την πληγή
και στη σελίδα βγαίνουν χάρτινα λουλούδια.
Ανοίγουν οι ουρανοί
και κάτι μέσα μου μου λέει πως θα γράψω πιο χαρούμενα τραγούδια...
Αλλά τα μάτια μου βαραίνουν
κι ήρεμος θα κοιμηθώ,
γιατί ξέρω πως κερδίσαμε αν εσύ ένιωσες εντάξει,
είμαι το φάντασμα που ζει μέσα στη γραφομηχανή
κι η τελευταία μου μέρα στο βασίλειο έχει χαράξει...
Μην πεις αντίο,
ο πρίγκιπας φεύγει,
τα μάτια του κλείνουν
και θα κοιμηθεί.
Μην πεις αντίο,
θυμήσου πως πρέπει,
το τέλος να έρθει.
Το τέλος να έρθει!
Μην πεις αντίο,
ο πρίγκιπας φεύγει,
τα μάτια του κλείνουν
και θα κοιμηθεί.
Μην πεις αντίο,
θυμήσου πως πρέπει,
το τέλος να έρθει.
Εις το επανιδείν...