Ποτέ μου δεν ένιωσα πως ο πρωταγωνιστικός ρόλος μου πάει,
μα ήξερα μέσα μου πάντα πως δεν έχω κότσια να είμαι ο κακός.
Ίσως να είμαι ένας περαστικός, ίσως να είμαι ο μαέστρος που αρνήθηκε
να σταματήσει να παίζει η ορχήστρα καθώς βούλιαζε ο Τιτανικός.
Και βάζω το γοητευτικός, ξανά,
στο απογοητευτικός, μαμά,
κάνοντας ραπ την ελπίδα μου
πως όλα από αύριο θα πάνε καλά.
Λέγοντας ψέματα στον εαυτό μου,
ότι μια μέρα θα ζήσω απ' την τέχνη,
ότι δε ζέχνει ο κόσμος
κι επιβιώνουν όσοι παραμένουν παιδιά.
Μάνα, κατάρα, βάρεσα δύο τατού στον καρπό,
στο αριστερό χέρι μου, για να 'χω φόβο να μην τα χαλάσω
αν βρω την καλλιτεχνική φλέβα μου.
Μα ξέρεις ποιο είναι το θέμα μου;
Κάλυψα μόνο το ένα μου...
Κι άμα ποτέ μου διέξοδο ψάξω το δεξί μου είναι κενό.
Μάνα, γιατί τόση ανησυχία;
Γιατί η ουσία η οποία με έθισε
να 'ναι η ουσία που έχει η ύπαρξη
κι η θέση που έχουμε στο γαλαξία;
Μάνα, δεν πίστεψα στο Θεό,
μα είμαι δειλός, γι' αυτο δεν είμαι άθεος.
Μάνα, φοβάμαι πως δε θα μου φτάσει
μόνο μια ζωή το ποιος είμαι να βρω.
Κι είπα να κλείσω με ένα αστείο,
ώστε άλλο να μη σε στεναχωρώ
και είναι τόσο παλιό
που στο 'λεγα πριν το σχολειό να τελειώσω...
"Όταν μεγαλώσω, θα βρω δουλειά
κανονική και θα 'χω λεφτά."
Δεν ξέρω άμα γελάς πιο πολύ
με το "δουλειά" ή με το "μεγαλώσω..."
Ποιός πόνος δυο βλέφαρα κρατά ανοιχτά;
Ποιός ύπνος δεν πήρε αυτά τα παιδιά;
Ποιός φόβος γέννησε στο νου τους αυγά;
Μαμά, δεν μεγαλώνουμε ποτέ τελικά!
Δεν με ξέρω, μα όταν με μάθω,
θα 'θελα να πω σ' εκείνη
"Μάνα, έγινα παιδί περήφανο
για το παιδί που έχω γίνει!"
Δεν με ξέρω, μα όταν με μάθω,
θα 'θελα να πω σ' εκείνη
"Μάνα, έχω γίνει το παιδί,
που το παιδί που ήμουν κάποτε
ονειρευόταν να γίνει!"
Μάνα κατάλαβα πολλά, μάνα φοβάμαι πως μεγάλωσα,
δε νιώθω όπως ένιωθα παλιά...
Θέλω να αλλάξω τον κόσμο ακόμα, μα
δυσκολεύομαι να πιστέψω
πως μπορούν να τον αλλάξουν τα παιδιά.
Γιατί όταν ήμουνα παιδί,
"επανάσταση" την οργή είχα βαφτίσει
κι έψαχνα τη διάλυση, όχι τη λύση
και συγχώρα με,
μα ήταν η αγάπη σου πάρα πολύ μεγάλη,
τόσο που η μικρή καρδιά που κουβαλάω δεν τη χώραγε.
Και άραγε το ήξερες ανέκαθεν,
ότι αυτή που αγάπησα και έλεγα μούσα ήτανε μάγισσα;
Γι αυτό μου συγχωρούσες πάντα τα άσχημα
που μ' έκανε να υπηρετήσω, όσο κι αν σε πλήγωνε βάναυσα.
Κι ενώ δε σου εγγυώμαι πως τη σκότωσα μάνα,
με τα ίδια μου τα χέρια την τραυμάτισα θανάσιμα.
Στραγγάλισα την ίδια την ανάγκη μου για κείνη με καλώδια,
στο σύστημα να μπω αποφάσισα.
Και θα δώσω στον κόσμο αυτό που θέλει
κι αυτό που μέλει, θα γενεί,
θα είμαι εκεί στου βασιλείου τα τέλη,
μα το παιδί σου θέλεις άντρα ευτυχισμένο να δεις
και στο χρωστάω, το θέλημα σου να εκπληρωθεί εν τέλει.
Εγώ που σε ξέρω καλύτερα απ' όλους,
ξέρω ότι τον κόσμο θα αλλάξεις
και περήφανη θα πάψω να 'μαι
μόνο άμα τα παρατάς.
Στην ευχή μου πας παιδί μου
κι αν αμφιβάλλεις, μην ξεχάσεις,
ότι εγώ σου έχω φτιάξει
την πανοπλία που φοράς.
Ποιός πόνος δυο βλέφαρα κρατά ανοιχτά;
Ποιός ύπνος δεν πήρε αυτά τα παιδιά;
Ποιός φόβος γέννησε στο νου τους αυγά;
Μαμά, δεν μεγαλώνουμε ποτέ τελικά!
Δεν με ξέρω, μα όταν με μάθω,
θα 'θελα να πω σ' εκείνη
"Μάνα, έγινα παιδί περήφανο
για το παιδί που έχω γίνει!"
Δεν με ξέρω, μα όταν με μάθω,
θα 'θελα να πω σ' εκείνη
"Μάνα, έχω γίνει το παιδί,
που το παιδί που ήμουν κάποτε
ονειρευόταν να γίνει!"