και καπως φτανουμε στο τελος
εγω και το στυλο και το χαρτι
και ανατριχιαζω
γιατι μου θυμιζει τοσο την αρχη δεν
ερωτευτηκα ποτε κοπελα οσο τη μουσικη
και ειναι κοπελες που ερωτευτηκα θανασιμα
γιατι γραφω αυτο το γραμμα δεν ξερω
ετσι κανω με τα ασχημα οσα λαθη εχω κανει τα φοραω σαν παρασημα
και οσα εμαθα απο αυτα με ανοιχτες παλαμες τα χαρισα
μα στις παλαμες κανεις δεν ειδε τις τρυπες απο τα καρφια
και καπου εδω γυρνα το πισω στην αρχη
οταν πρωτακουσα τη λεξη mc
οταν το ραπ για μενα δεν ηταν απλα μουσικη
οταν φοραγα το φαρδυ μου στο προαυλειο και με δειχνανε
πες μου ποιος ητανε για μενα εκει
ενα χαρτι και ενα στυλο και δεκα λεξεις που συντομα τις εκανα 100
και να σου οι σκεψεις ο θανατος,
το ατερμονο μετα γιατι γαμωτο ημουν μικρος ημουνα 17
και ακομα εγραφα, αλλα δεν μου πε μπραβο κανεις
γιατι το μπραβο ειναι αυτο που ζητας
δεν σ αγαπουσαν οι γονεις σου αρκετα
εχεις παραπονα αχαριστε?
το κοινο δε θα σου κλεισει το κενο
και ξαφνικα 21 πεντε χρονια
περασμενα ακομα ψαχνω να με βρω στις νευρωσεις μου και τα απωθημενα
γραφω και ηχογραφω ειπα θα γινω ο καλυτερος λες και σημαινει κατι αυτο
πορτες κλειστες και ανηφορες βαζω πλατη στο σταυρο και προχωρω
μα αμα δε σε καταλαβαινουνε σε δειχνουνε εδω
γιατι στο ιδιωτικο εισαι το παιδι με το φαρδυ
και στο χιπ χοπ εισαι το παιδι απο το ιδιωτικο
και παλι σκεψεις για το θανατο
μα εχω ανακαλυψει το ποτο
και ας μη μεθω πολυ συχνα γιατι φοβαμαι
20 χρονια και 2 και προχωραμε
η εσωστρεφεια κερδιζει δεν αξιζει
λεω να ασχοληθω και αναρωτιεμαι
πως μου λενε οτι εχω ταλεντο
αν δεν μπορω να εξηγησω καν αυτα που θα σκεφτω
στο μεσο ανθρωπο χωρις να με κοιταει σαν εξωγηινο
χωρις να εχω φοβο πως καπως θα παρεξηγηθω
και πηρα το συναισθημα ακριβως αυτο
και το μετετρεψα σε τεχνη θελοντας να το κανω κατανοητο
και το εχτισα γυρω απο την εφηβεια γιατι
καταλαβα πως καπου εκει δημιουργηθηκε το κενο
ειμαι ο πιο αβολος ανθρωπος που υπαρχει
σκεφτομαι ολη την ωρα και συχνα δεν μπορω καν να κοιμηθω
γιατι το σωμα μου τρομαζει οταν παω να αφεθώ
και ξυπναω με ελαφρυ πανικο
να γραψω ξορκια να ξορκισω το κακο
να υπενθυμισω πως μπορω να μπηξω το
στυλο στο χερι αντι να πιασω το μαχαιρι
και επιτελους βρηκα κοσμο που λεει πως καταλαβαινει
και γεμιζει λιγο-λιγο το κενο
μα το βαρελι ειναι τρυπιο
γιατι τωρα λεν πως ειμαι για παιδια
γιατι καποιοι με ξεπερασαν, μεγαλωσαν πια
γιατι ακουνε μουσικη για να νιωθουν πως ειναι
καποιοι και εγω κανω μουσικη για οσους δεν νιωθουν καλα
και δεν ακουνε πια το στιχο ακουνε μονο το ρεφρεν
και τα ρεφρεν μου ειναι χαρουμενα λενε και δεν τους πανε
και το οτι χαμογελαω στις φωτογραφιες
συχνα παει να πει στο μυαλο τους πως δε λυπαμαι
οκευ λοιπον κερδισατε αφου θελετε να βγουν τα απλυτα μας στη φορα
αφου θελετε να μετρησουμε τα ψυχολογικα μας
παμε τωρα με νοιαζει τι θα πει για μενα ο κοσμος
και δεν ειναι για το φαινεσθαι αλλα γιατι
μονιμως με χαρακτηριζαν κατι που δεν ειμαι
και ενω ξερω πως ειμαι καλο παιδι καπου βαθια
ολοι με λεγανε μαλακα ψωνισμενο χωρις καν με εχουν δει απο κοντα
Ή να μου σφιξαν το χερι εστω μια φορα
δεν ειμαι νταης αλλα σε ξυλο εβαλα κατω
τρεις γιατι ακουμπησαν το πακ τα μουνια
φοβαμαι ευκολα μα δυσκολα δειλιαζω
δοκιμαστε με θα πεθαινα για ο,τι αγαπαω πραγματικα
και ολη η φημη χαρισμα σας
δε θελω τη κηδεια του βασιλια
δε θελω να με ακους γιατι ειμαι καποιος και καλα
υπαρχουν τοσοι που ειναι καποιοι και ας το παιζουν πως δεν ειναι
μη κρυβομαστε πισω απ το δαχτυλο μας γενικα
εγω ηρθα για τη μουσικη
το λογο που κοιμαμαι που και που με συνειδηση λιγοτερο βαρια
και ηταν τιμη μου που καποιοι για το χατιρι
μου κλειδωσαν στο συρταρι τη πουτανα τη θηλια
αυτο εδω δεν ειναι τεχνη
δεν ξερετε απο τεχνη ετσι και αλλιως
αυτος εδω ειμαι εγω και ειμαι γυμνος
αυτο ζητουσαν παντα απο μενα
αυτο το αιμα και αν πω οτι δεν στραγγιξα και αποψε θα ναι ψεμα
και ειναι το τελος εγω και το στυλο και το χαρτι
μα το χω πει τοσες φορες που ουτε εγω δεν με πιστευω
οσο αιμα και να σταξω παντα εχω πιο πολυ
αυτο το τελος μου θυμιζει την αρχη και παμε πάλι