Και θα αμαρτανω το αισθανομαι οταν στις σκεψεις μου χανομαι
Και οταν γραφω με βρισκω και ας ειμαι εγω που με μαχομαι
Και οσοι ψαχνουν εκεινους τους εαυτους που ξεχασανε
Τις τεταρτες γιορταζουνε και μαζι μας φωναζουνε
Αμαρτιες κανω αμαρτιες γραφω αμα αμαρτιες ξερεις ριξε τωρα αμυνες κατω
Και πιες απο το ποτηρι αμα αμαρτιες ξερεις πες αμαρτησα πατερ
Πες μου ποια κολαση θελεις
και ποια και ποια εδεμ ποιον αδαμ
Στου μεθυσιου τα σαρδαμ
Οσοι το φιδι εχουν φιλησει σιωπηλα μαρτυραν
Στον θεο και τον διαμονα ψαχνουν το δισκοποτηρο
Και θολες αναμνησεις οι αμαρτωλοι προσκυναν
Πιασε το χερι μου δεξου να κατρακυλυσεις στο λαθος
Καντο με παθος η αμαρτια αξιζει πολυ αν το ψαξεις σε βαθος
Μην το σκεφτεις στιγμη γιατι εχουμε μονο μια ζωη
Και αν δεν το κανεις πεθαινεις
Με τυψεις που τυψεις δεν
Ενοιωσες εν ζωη
Αυτα της ειπα και μου ειπε ξεκολα πια
Δεν ειμαστε οι εφηβοι που
ημασταν περσι
Πλεον οτι κανουμε εχει αντίκτυπο
και αυτο πρεπει να σου αρεσει
Μα δεν μου αρεσει να κοιτώ πισω στο περσι αντι του να χαλω το σημερα
Τα λαθη που κανουμε συνειδητα μωρο μου ειναι τα καλυτερα
Και ηπια γουλια απο εκεινο το
Ποτο που αμα το πιες κανεις οτι και εγω
Της αρεσε τοσο που ειπα ασπρο πατο και εγλυψα απο το μπουκαλι το φελλο
Και απο τοτε κανει καθε λαθος μαζι μου και το θεωρει σωστο
Ειναι γλυκο της αμαρτιας το ποτο κυριως
αν το κατεβαζετε δυο
Και για την ευα μιλαν οσοι μιλαν
Για αμαρτια και οσοι ποναν
Μα η δικη μου ευα δεν ειχε δαγκωσει
Το μηλο δαγκωσε εμενα λυσασμενα
Στο λαιμο στο μηλο του αδαμ
Γιατι την προδωσα αφου πρωτα
οτι ειχα της το δωσα
Γιατι δεν ενοιωσα ουτε δειγμα ενοχης
Οταν το κανα
Γιατι δεν ενοιωθα ειχα πιει και πιστευω
πως θα ξεχναγα
Γιατι δεν αντεξα τετοιο βαρος
Στην συνειδηση μου
οσο και να παλεψα να το ξεχασω
Κοντευα να σκασω
Δεν μπορουσα την ευθυνη και
στους δυο να μοιρασω
Βρηκα πασο ανοιξα τα χαρτια μου
Και εμεινα στο ασσο εμεινα στον ασσο
Καταλαβε με τα λαθη με καιν
Οσο τιποτα οι πληγες μου
Δεν κλεινουν με τιποτα
Οι αμαρτιες γεναν ενοχες
Αργα το καταλαβα συγχωρεσε με